In de lucht cirkelde de leeuwenkopdraak — een dragonne — dreigend boven de open plek bij de rivier. Andre en Bruce vlogen hem tegemoet, hun lichamen glanzend van magie. De fly-spreuk van Mea hield hen in de lucht, licht en dodelijk.

Bruce naderde behendig de draak en ramde zijn rapier met kracht in het membraan van de vleugel. Het beest brulde van woede en wankelde even in zijn vlucht.

Onderaan, bij het water, gleden de spiegelbeelden van de water naga sierlijk over het oppervlak. De echte naga zoemde een vreemde spreuk en plotseling verscheen een draaiende bol water rondom Styx, Ruachs krokodil. De aqueous orb zoog de krokodil op en begon meteen te rollen, Styx tuimelend en klotsend gevangen in het hart ervan, richting Ollie.

Vanuit het midden van het strijdperk hief Ruach zijn handen naar de hemel. Donder klonk tussen de bomen en een bliksemschicht sloeg neer op de dragonne. Het beest was taaier dan verwacht, en weerstond een groot deel van de kracht.

Ollie zette haastig een paar passen achteruit en trok zijn toverstok. Magic Missiles knalden vanaf zijn hand richting de naga en haar illusies. Tegelijkertijd draaide de dragonne zich in de lucht naar Bruce en haalde genadeloos uit met beide klauwen. De slagen troffen doel, diep en bruut. Bruce bloedde hevig, maar bleef in de lucht.

Roderick hief zijn heilige symbool en een spiritual longsword verscheen, zwevend naast de draak, waar het zonder aarzeling toesloeg. Styx spartelde in de waterbol, maar wist zich nog niet te bevrijden. Mea ondersteunde Andre met een magische aanwijzing, en omhulde zichzelf vervolgens met een shield-spreuk.

Andre concentreerde en bleef op zijn plek in de lucht hangen. Met krachtige slagen trof hij de dragonne tweemaal met zijn ranseur. De wonden die hij achterliet puilden uit met zwart bloed — het beest was zwaar gehavend en beide heren genoot ervan, ondanks hun eigen wonden.

Bruce liet zich zakken, een flits van staal in de lucht, en stak zijn rapier in de schedel van de dragonne. Het beest sperde zijn muil nog één keer open in een holle brul, voor het leven uit zijn ogen verdween. Met een doffe klap viel het karkas twintig voet naar beneden, roerloos op het gras. Bruce landde naast Roderick. “Need healing… first…,” zei hij kortademig. Roderick legde zijn hand op Bruce en zond heilige energie in zijn wonden. Daarna haastten zij zich naar de bol water.

De naga keek woest. De stekels trilden en vier magic missiles vormden in de lucht voor de koppen van elke image. Tientallen magic missiles stegen omhoog, en vormden uiteindelijk vier flitsen die naar Ollie schoten. De halfling wankelde onder de impact en werd opgeslokt door de aqueous orb  die plotseling achter hem zat! Hij hapte snel adem voordat zijn kop onder ging en zijn lijf tegen een spartelende krokodil botste.

Opnieuw liet Ruach bliksem neerdalen op de naga. Ze krijste, een scherp, onaards geluid, en hij begon een volgende inslag op te laden.

Met een laatste krachtige zwembeweging schoot Styx naar buiten. Ollie probeerde zijn staart vast te pakken maar de stromingen waren te sterk… even… Mea concentreerde totdat ze de energieën om de orb heen perfect kon voorstellen en maakte een hakkend gebaar. De bol explodeerde in een regen van druppels en verdween - tijdelijk geneutraliseerd. Ollie krabbelde overeind, schudde zijn armen en hoofd droog, en liep richting de naga. Onderweg stuurde hij zelf een salvo magic missiles terug.

Andre landde bij Roderick en keek naar de naga. De strijd was nog lang niet voorbij. Bruce vloog met hoge snelheid de heren voorbij, richting de naga, die achteruit gleed. Het draaide om hem heen en dook naar Ollie. Vlijmscherpe tanden flitsten en ze beet ze hem in de schouder. Het gif verspreidde zich onmiddellijk, en zijn gezicht werd lijkbleek. Ollie gilde.

Ruach sloeg weer toe met bliksem en de rest van de groep kwam resoluut naar voren. Roderick genas Andre en sloot aan bij de voorhoede. Styx stormde naar voren en beet! Een van de spiegelbeelden knipperde uit het bestaan en de naga beet terug – alleen kwamen haar tanden niet door zijn taaie huid.

Mea snelde naar voren en fluisterde een spreuk op Ollie. Zijn kleding glinsterde kort van een beschermende betovering. Daarna sprak ze grease uit - de grond onder de naga werd glad, en het wezen viel hard onderuit.

Andre vloog naar voren en ramde zijn ranseur omlaag. De aanval raakte, maar ketste af op de glibberige schubben. Bruce voegde zich bij het gevecht en bewoog zich met ontwijkende elegantie. Zijn rapier stak... maar raakte slechts een beeld. Ollie stapte opzij en stak ook toe. Weer verdween een illusie.

De naga siste. Ze probeerde een massa tentakels te vormen: grasping tentacles. Ollie voelde de magie aanstormen en probeerde hem te absorberen, maar faalde. Gelukkig was Mea sneller. Haar dispel magic verbrak de betovering nog voor het zich kon ontvouwen.

Ruach’s volgende bliksem sloeg fel in. Roderick kwam achter Andre staan, zijn spiritual longsword sloeg nog een beeld weg. Styx beet nog een illusie kapot en toen verscheen Mea opeens naast Bruce, haar anti-fey longsword in de hand. Ook zij stak de naga diep. Andre volgde, sloeg een beeld stuk, en toen de naga zelf.

Bruce, vastbesloten, verwijderde het laatste beeld. Ollie, zwaar gehavend maar standvastig, weerstond het gif en stak toe … maar zijn dolk gleed af.

Met een sissende kreet riep de naga zes nieuwe illusies op. Ze probeerde op te staan, maar Bruce sloeg toe en wondde haar zwaar. Mea, Styx en Andre sloegen samen nog drie illusies weg en uiteindelijk stuurde Ruach nog een laatste, donderende, call lightning op haar in. De naga kronkelde, kromp ineen, en viel neer - verslagen.

De spiritual longsword hing nog in de lucht naast Roderick terwijl hij naast Ollie knielde en genas hem. De wonden sloten zich langzaam en Ollie ging op zijn hurken zitten bij het lichaam van de naga. Zijn vingers trilden van vermoeidheid.

“Interessant,” mompelde hij. “Deze spreuk wil ik ook...”

Zijn vingers gloeiden even, de essentie van Aqueous Orb gleed in zijn geheugen.

Roderick genas de rest van de groep verder.

Andre snoof. “Zwavel,” zei hij plotseling. Hij boog zich over het karkas van de dragonne.

“Hij ruikt naar zwavel.”

Ruach onderzocht het beest nauwkeurig. Tussen zijn manen zaten vreemde bloemen: roze en paarse trompetvormige bloemen die fluoresceerden in het schemerlicht.

“Nooit eerder gezien,” zei hij zacht.

De naga rook ook zwak naar zwavel en de magen van beide beesten waren leeg — geen enkele sporen van voedsel. Geen sporen van recent leven. Alleen magie en dood.

De rest van de nacht hielden ze om de beurt de wacht.  De rivier stroomde onverstoord verder maar niets voelde nog natuurlijk.

De ochtend was koel en helder toen de groep vertrok langs de oever van de Gudrin. Mistflarden dreven als spookbeelden boven het water terwijl de zon langzaam door de ochtendnevel brak. Ze volgden het pad stroomopwaarts, alert voor sporen van vreemde flora of tekenen van vervormde natuur. Hier en daar hoorden ze het klokkende geluid van moerasvogels en Ruach bekeek alle bloemen die ze passeerden, op zoek naar onnatuurlijke tinten.

Pas laat in de middag zagen ze rook stijgen boven de bomen. Kort daarna openden de struiken zich en kregen ze zicht op een houten gebouw, sober maar stevig, omgeven door tenten en een paar wagens. Vlaggen wapperden traag in de wind en op elke vlag prijkte een gestileerde uil, hetzelfde embleem dat de uitnodiging had verzegeld.

Een geur van geroosterd vlees hing in de lucht, en bij een vuurput was een barbecue gaande. Een man met donkere huid, in leer gehuld en met het postuur van iemand die zijn hele leven buiten had geleefd, liep hen tegemoet met een brede, open glimlach.

“De befaamde verdedigers van de Stolen Lands!” riep hij met een diepe stem. “Welkom!”

Hij stak een ruwe hand uit naar Ruach en stelde zich voor als Jamel Visser, leider van de Embeth Travelers. Zijn stem klonk vriendelijk, maar zijn ogen taxeerden de groep aandachtig. Achter hem, rond het vuur, zaten drie andere gasten.

“Mag ik voorstellen,” vervolgde hij, “de zussen Edina en Jolia Aldori — vechters uit Varnhold, scherp met het zwaard én met hun oordeel.” De twee lange vrouwen knikten kort. Beiden droegen praktische kleding, hun dueling swords binnen handbereik, hun houding recht en zelfverzekerd. Edina had een strak samengebonden staart; Jolia’s ogen rustten scherp op de omgeving.

“En daar,” zei Jamel terwijl hij knikte naar een vrouw op een boomstam, “zit Annamede Belavarah, bard en songschrijver uit Pitax. Ze maakt van elk woord een lied — en van elke roddel een legende.” Annamede glimlachte zonder haar ogen van haar luit te halen. Ze had ravenzwart haar met een opvallende blonde lok, en haar vingers tokkelden langzaam over de snaren terwijl ze de groep opnam met een mengeling van nieuwsgierigheid en geamuseerde afstandelijkheid.

De sfeer rond het vuur was warm, met geuren van geroosterd wild, stevige kruiden, en dennenrook. Terwijl de bedienden - eenvoudige mensen, druk en zonder magische sporen (volgens Ollie’s detect magic) - de tafel klaarmaakten, mengde de groep zich bij het kampvuur.

Ruach stelde de vraag die bij iedereen leefde: “En waar gaan we morgen precies op jagen?”

Jamel nam een slok uit zijn tinnen beker en antwoordde: “Daar komen we straks op terug. Eerst wat warmte en goede verhalen.”

Het gesprek verschoof naar geloof en overtuigingen. Ollie en Ruach observeerden de anderen subtiel. Annamede had de luchtige elegantie van een volgeling van Shelyn, godin van kunst en schoonheid. De Aldori-zussen toonden eerder de kracht van Gorum, misschien ook Desna — strijd en vrijheid tegelijk. Jamel droeg een eenvoudig amulet van Erastil, met op zijn rug een symbool van Desna, geborduurd in zilverdraad.

“Heb je ooit bloemen als deze gezien?” vroeg Ruach dan, en toonde de gedroogde restanten van de bizarre flora bij de dragonne. Jamel nam het takje voorzichtig aan, draaide het in zijn vingers en schudde langzaam zijn hoofd. “Niet in deze regio. En die zwavelgeur die je noemt… vreemd. Heel vreemd.”

Na het eten,  eenvoudig maar smaakvol, vroeg Jamel om suggesties voor de naam van het herbouwde jachthuis. De discussie werd luchtig. De Aldori-zussen stelden “Gudrin Lodge” en “Kamelands Lodge” voor. Annamede, met haar kenmerkende spot, stelde “Pest Rest” voor, wat een gegrinnik ontlokte bij Ollie.

Dan werd het stiller.

Jamel legde drie voorwerpen op tafel: een opgevouwen doek, een leren zakje en een eenvoudige houten wand met krassen. “Een man, Vath Locher, spoelde aan bij de Gudrin. Hij was zwaar gewond, en brabbelde iets over een wyvern… en iets nog groters.” Zijn ogen gingen de kring rond. “Te veel voor één groep. Daarom heb ik drie gezelschappen uitgenodigd, en bied ik prijzen voor de beste jagers.”

Hij keek naar Annamede, die speels haar luit stemde. “Zij zou het alleen kunnen, zegt ze zelf.” Ze grijnsde, maar zei niets.

De groep wisselde blikken. Bruce bekeek de ringen van de andere aanwezigen — geen tekenen van de Groene Dame. Geen magische glans, geen glimp van betovering. Voor nu.

Ze vertelden over hun strijd met de leeuwenkopdraak, en de naga die hem vergezelde. De aanwezigen luisterden aandachtig. De term "dragonne" werd genoemd, en de naga werd herkend als een sluwe en magische vijand. Jamel knikte langzaam.

“Morgen,” zei hij tenslotte, “varen we met de boot stroomopwaarts. Daar beginnen we de jacht.”

De zon was onder en sterren fonkelden boven het dak van de lodge. De geur van dennen, houtvuur en avondlucht mengde zich met voorzichtige spanning.

De jacht stond op het punt te beginnen.

 Deel 1....

En de rest!