De muffe geur van rot en schimmel maakte even weg voor frisse lucht door het opengeblazen gat. Van buiten kwam geblaf en de stem van Ekundayo:

“Ruach? Bruce? Zijn jullie dat? Dog, snel, hup naar boven!”

Vanuit de duisternis doken plots twee spinnen op. Eén sloop razendsnel van links, de ander dook van rechts op. De eerste beet woest naar Ollie, de tweede dook op Styx, Ruach z’n trouwe celestial krokodil. En daar bleef het ook niet bij. Een derde spin kroop uit een spleet in de muur en dook opnieuw op Styx. Achter deze, met een onheilspellend gesis, klom een vierde spin razendsnel de muur op om Bruce aan te vallen. De jonge held voelde de beet diep in zijn vlees — en toen... het gif. Een ijzige kracht trok aan zijn spieren en liet zijn benen trillen.

Andre gooide zijn Handy Haversack op de grond en duwde snel zijn ranseur naar binnen, het blad  tussen een deken dat precies op dat moment bovenop lag. Roderick moest even glimlachen hoe de hele ranseur onder de grond leek te verdwijnen. Toen draaide hij zich om en begon te klimmen. Hij pakte een paar wortels, trok zich door de bocht en dook naast Ollie op in de hol van de spinnen. Voor zich, vanuit de schaduw, dook Mea op. Ze was stilletjes achter een ettercap geglipt, maar ondanks het hulp van een onzichtbaar vriendje miste haar aanval.

De twee ettercaps vooraan leken even overrompeld door alle vijanden. Hun ogen zochten alle kanten op en hun aanvallen misten volledig. Bruce beet zijn tanden op elkaar, ramde zijn rapier in de voorste en liet het wezen krijsend sterven.

Bij de ingang van de grot verscheen Ekundayo waar hij zojuist een flits van bliksem had gezien. Ruach zag dat het dringen werd bij de ‘schoorsteen’ en wachtte beneden af. Styx gromde en beet een spin dood terwijl Ollie zich langs de andere ettercap wrong. De kleine halfling, nog steeds gehalveerd in formaat dankzij Mea, ramde zijn mini-speer tussen de schubben van het wezen. Het viel dood neer en Bruce glimlachte goedkeurend.

Opnieuw kropen er spinnen uit hoeken. Eén viel Ollie aan maar miste en een tweede ging op Styx af. Ook die beet mis, evenals een derde die op Bruce dook, ook zonder succes. Toen verscheen plots, als een schim uit een nachtmerrie, een phase spider naast Mea. Het ding had een spinnenlijf zo groot als een beer met voorop het gezicht van een duivelse heks. Ze beet, maar mistte, en verdween weer in het niets. Toen zwaaide de ettercap sjamaan met zijn handen en daar verscheen een zweep – gemaakt uit spinnen! Hij zwiep het op Mea maar kwam niet door haar beschermingen.

Roderick zijn voeten verdween in het plafond voor Ruach en Andre en hij trok zich omhoog aan de wortels. Hij sprak snel een genezende spreuk uit over Bruce en maakte wat ruimte vrij voor Ruach.

Mea, die geen zin had in beslopen worden door onzichtbare of ethereal spinnen, sprak een "See Invisibility" uit en zag plots de grote spin. Recht voor zich. Ze positioneerde zich naast de ettercap met de spinnenzweep. De ettercaps sloten zich om haar heen, maar Mea had zichzelf in een soort schild van aarde omhuld. De sjamaan probeerde Ollie met een Lesser Confusion-spreuk te raken — maar Ollie, onvoorspelbaar als altijd, absorbeerde de spreuk moeiteloos. De ettercap keek... verbaasd. Bruce reageerde snel, stak de spin die hem beet en rende daarna naar Ruach, Roderik en Ollie toe, omdat Ruach had geroepen dat hij ruimte nodig had.

Ekundayo, bij de uitgang, spande zijn boog en schoot tweemaal op de sjamaan. Beide pijlen troffen doel en het beest gromde woest. Ruach klom verder uit de schoorsteen en sloeg met zijn magische knuppel op een spin tegen de muur. Andre volgde en trok zijn ranseur weer uit zijn tas. Een spin probeerde hem nog te bijten, maar hij wist de aanval te ontwijken.

Met een donderend gegrom beet Styx de ettercap sjamaan, greep hem vast en maakte zich klaar voor zijn gevreesde death roll. Ekundayo's hond hielp door heel enthousiast op en neer te springen. Ondertussen maakte Ollie zich los van een spin die hem hard beet. Hij liep vastberaden naar de plek waar Mea had gezegd dat de grote spin zou verschijnen en wachtte.

De gevechten bleven intens. Spinnen beten naar Roderik, Ruach en Styx, maar het geluk — of hun goden — beschermden hen. Roderik sloeg een spin dood. Mea stond klaar voor de phase spider en zag de sjamaan een kleurrijke wolk over de groep proberen te gooien. Ze maakte het effect ongevaarlijk met een handgebaar, ondanks een onverwachts krachtige weerstand. Niets gebeurde en de ettercap (met een been tussen Styx zijn kaken) keek woest.

Bruce stak de andere ettercap. Andre besloot dat het veilig genoeg was om aan te vallen en wierp de ettercap tegen de grond, gevolgd door een verwoestende tweede slag — dood. Styx draaide zich om, de sjamaan nog altijd vast in zijn kaken, en voerde een death roll uit. De ettercap scheurde uiteen — ledematen vlogen in het rond en Mea riep dat de phase spider zich terugtrok de ethereal plane in.

Langzaam viel de rust terug. De laatste spin werd door Andre doodgeslagen en de grot was van hen.

Na een beetje healing, en Ekundayo bijpraten, werd de grot doorzocht. Onder andere vonden ze een klein groen steentje dat een sterke magische aura had. Mea bestudeerde het en zag het als heel toe[asselijk voor Ollie en Bruce – het was een chaos stone! Ollie's oogjes lichtten op van enthousiasme toen hij ontdekte dat het verschillende magische effecten kon produceren. Verderop vonden ze een lichaam in de webben die magische handschoenen (swimming & climbing) en een magische lederen harnas (studded leather +1) nog aan hadden – een waardige beloning voor hun gevaarlijke tocht.

Na wat overleg besloten ze dat hier geen spoor van de “Green Lady” te vinden was. Ruach nam nog even de tijd om enkele plechtige woorden uit te spreken, een zegen voor de ziel van de gevallen owlbears. Ook werd er op één of andere manier het lichaam van de jager meegenomen.

Toen keerden ze terug richting Greenhaven.

****************************** 

Bij de rivier Gudrun sloeg de groep kamp op. In het schijnsel van het kampvuur sprak Roderik met het dode lichaam van de barbaar, met behulp van de spreuk Speak with Dead.

• “Hoe kwam je aan de groene ring?”
  — “Gewonnen.”
  Roderik voelde meteen: een leugen.
• “Wat voor creatuur is de dame met het groene haar?”
  — “Een fucking leugenaar.”
  En dat was waar.
• “Hoe kunnen we wraak op haar nemen uit jouw naam?”
  — “Maak je kleine koninkrijkje sterk.”
  Roderik voelde de oprechtheid in de woorden van de barbaar.

Later die nacht, vertelde Bruce over zijn dood.

“Het was best raar. Na die klap voelde ik geen pijn. Ik zweefde boven een lange zilveren rivier van licht. Er zweefden oneindig veel zielen rond. Het voelde gek genoeg… goed. Ik wist dat ik geleefd had zoals Erastil mij had geleerd. Ik heb de zwakkeren mensen verdedigd en mij ingezet voor de gemeenschap die we hier opbouwen.

Op een gegeven moment kwam er een grote stad van grijze stenen in zicht. In de verte waren dingen te zien waarvoor ik eigenlijk geen woorden kan bedenken. Mooie goddelijke landen maar ook angstaanjagende afgronden naar de Abyssen en schaduwen.

Ik ging in een rij met andere zielen staan. De rij was zo lang dat ik het einde ervan niet kon zien. Tot er grote deuren opdoemden. Er stonden wezens langs de rij die de zielen door lieten lopen. Opeens zei zo’n wezen dat ik goed geleefd had. Dat voelde fijn. Hij (of zij) noemde mij Bruce van Erastil. Ik voelde me gewoon warm worden van binnen.

Hij vertelde dat zodra ik vooraan stond mijn daden gewogen zouden worden door Pharasma, de Lady of the Graves. Als ik voldoe mag ik door maar de Hunting Ground - Erastil’s domein.

Tijdens het wachten werd ik terug getrokken uit de rij, terug naar hier. Dat wilde ik wel want ik wil graag meer doen  - voor onze mensen en voor Erastil. Maar ik ben ook niet meer bang voor de dood!”

********************  

Na de nacht slapen (uiteraard met wachten lopen) ging de groep de volgende dag door naar Greenhaven.

Toen de groep aankwam bij Greenhaven kwam Linzi meteen aanrennen. Ook Kersten Garess was in de buurt en blij dat er geen verdere slachtoffers waren gevallen. De branden waren inmiddels geblust en er werd hard gewerkt aan de herbouw. Andre ging met Kersten meekijken en zag dat een stadsmuur een goede investering zou zijn. De twee soldaten haalden een scribe erbij en begonnen de eerste plannen te maken.

Linzi sprak Ollie aan over Ekundayo’s stilte. “Moeten we een feestje voor hem geven?”

Ollie riep vrolijk: “Wat een stoere vrouw ben jij! Wil je trouwen?”

Linzi glimlachte, een bloos op de wangen, en praatte er snel overheen. Eerst beloofde ze te gaan informeren naar kennissen van Ekundayo die ze kon uitnodigen. Toen begon ze over het ‘grote feest’ voor het verslaan van de owlbear en de Trollenkoning.

Ruach, Roderick, Bruce en Mea liepen door naar het kleine kasteel. Daar wachtte een boodschapper met een brief, gericht aan Baron Ruach. De Baron las het vlot door en vertelde de anderen:

“Het is een uitnodiging door mogelijke bondgenoten die in het oosten zitten -  een groep jagers en rangers die zichzelf de Embeth Travellers noemen. Ze zijn een goede groep, bekend als jagers op monsters om hun hulp aan mensen die proberen in het wildernis te overleven. De leider, Grand Ranger Jamel Visser, was iemand die vaker opkwam voor de gewone mensen en geen fan was van inefficiënt of onmenselijk bestuur - een zielsverwant, wellicht.

De Travellers zouden een jacht organiseren om monsters in het Oosten de kop in te drukken. Als ze op tijd wilden zijn, moesten ze morgen vertrekken. Er werd vlot gekeken of er al bestellingen binnen waren gekomen.

En zo, met nieuwe doelen en oude gevaren in hun rug, keek het gezelschap of trok het gezelschap zich terug voor een laatste nacht van rust, voor de reis weer verder zou gaan.

Laatste stukje ettercapgevecht

brrrr.... die realistische plaatjes maken het wel wat creapy... 
Doe mij maar de getekende/cartoon-style varianten 

Ik hou wel van creepy. 

Volgens mij is dat plaatje van Baldur's Gate 3? Heb ik alleen een achtergrond toegevoegd - webgordijn en licht van buiteanaf danzij ChatGPT

De ettercap in het vorige hoofdstuk is zeker leuker :)

 Laatste stukje Greenhaven van begin mei

En Bruce zijn kampvuur verhaal !

Mooi stukje weer.
Als we alle verhalen samenvoegen in een boek, hoe dik zou het boek ondertussen zijn? :-)

Complimenten aan jou, Jeff. Als je strakjes een paar maanden op de bank zit tijdens het zoeken naar werk  - ga dan eens een poging wagen voor een boek. Ik zoek wel een uitgever ;-)