Een gigantische owlbear, gehuld in pantser, stormde als levend onweer de grot binnen. Paddenstoelen vlogen door de lucht. Mea teleporteerde razendsnel weg en vuurde een bliksemschicht op het beest af. De shriekers kregen er ook wat van en stierven met een laatste gil. Bruce greep zijn kans en maakte de paarse paddenstoel af maar het was al te laat voor echte opluchting. De owlbear brulde, sloeg Roderick tegen de wand en greep Ollie beet. De halfling werd fijngeknepen in een ijzeren greep maar met zijn laatste adem wist hij zijn toverstaf te trekken en magic missiles op zijn vijand af te vuren.
Ruach, met blauw licht in zijn handpalmen, gooide een sneeuwwitte aanval op de shambler dat boven Andre’s lichaam uittorende. Vrieskou beet zich vast in het vochtige lijf van de plant. Ook Styx, woedend, beet weer toe maar de shambler schudde hem af als een tak in de wind.
Roderick riep een gebed tot Iomedae en sloeg met zijn vlammende flail weer tegen het weefsel van de shambler en het wapen brandde zich erdoorheen. De shambler kromp ineen en toen, met een laatste bijt van Styx, zakte het beest als een ingestorte boom in elkaar.
Ruach draaide zich meteen om en schoot een tweede sneeuwbal op de owlbear. Bruce dook onder een klauw en begon in het been van het reusachtige monster te steken, op zoek naar een slagader. Roderick sloeg met zijn brandende flail ook in op de owlbear en voor welke reden dan ook trok dit de aandacht.
Plotseling, in een explosie van spierkracht, draaide de owlbear zich naar Roderick. Zijn massieve klauwen schoten vooruit als stalen valstrikken. Roderick probeerde nog zijn flail tussen hen in te steken, maar hij was te laat.
Beide armen van de priester werden vastgeklemd. De owlbear hief hem op alsof hij niets woog. Het monster sperde zijn snavel open en brulde zo hard dat de lucht trilde. De spieren onder zijn pantserplaten spanden zich aan als kabels en toen begon het te trekken.
Tegelijkertijd, met gruwelijke kracht, trok de owlbear Rodericks armen uit elkaar. Zijn lichaam schudde. Pezen spanden zich, botten kreunden. Zijn harnas piepte onder de druk. Rodericks ogen sperden zich wijd open, zijn tanden op elkaar geklemd van de pijn. Een dunne straal bloed drupte langs zijn schouder naar beneden. Zijn gebeden werden tot kreten.
"Iomedae... sta me bij!"
De groep keek met afgrijzen toe terwijl het leek alsof Roderick elk moment in tweeën kon worden gescheurd. En tóch brak hij niet. Zijn spieren, getraind en gezegend, hielden stand. Zijn vurige wil doofde niet.
Toen greep hij zijn flail steviger, en met een brullende krachtinspanning wist hij, midden in de aanval, zijn vurige wapen langs het grote oogbal van de owlbear te zwiepen. Een gil van pijn volgde — niet van Roderick, maar van het monster.
Met een woeste brul slingerde de owlbear Roderick door de lucht. Zijn lichaam sloeg hard op de stenen vloer, het pantser kletterde en vonken spatten op. Even bleef Roderick bewegingloos liggen.
Ruach bukte weg van het gevecht, ontweek de duizendpotentapijt en probeerde Andre te genezen. Het werkte! De krijger schokte wakker en pakte meteen een flesje uit zijn klinkende tas. Zijn wonden sloten zich en hij pakte zijn ranseur vast, stond moeizaam op en sjokte richting de owlbear.
Mea’s magie flitste opnieuw door de grot - een tweede bliksemschicht en een brul van de owlbear. Het monster, woedend, zocht de grot af naar de dichtstbijzijnde plaaggeest, snuivend en brommend. Ollie, die aan de beschrijving voldeed, bleek behendig genoeg om uit zijn blikveld te blijven.
Aan de andere kant van de grot herpositioneerde Mea zich met een magische sprong. Ze hief haar handen en alweer flitste een bliksemschicht door de lucht, rechtstreeks richting de owlbear. De donder rolde diep na in de stenen gangen.
Tegelijkertijd vocht Styx verder tegen de resten van de gevaren in de grot. Met één laatste beet scheurde hij de shambler open en daaruit krioelden honderden centipedes, die onmiddellijk nieuwe slachtoffers zochten.
Andre bleef roerloos liggen, zijn lichaam zwaar toegetakeld.
Verderop stormde Bruce naar voren. Met twee snelle, vlijmscherpe steken in het been van de owlbear dwong hij het monster een rauwe kreet van pijn uit te stoten. Ollie, scimitar in de hand, volgde. Zijn klap was hard en vastberaden, en de owlbear deinsde terug. Ergens diep in het beest knapte iets: één van zijn handen leek niet langer goed te werken, en zijn beweeglijkheid nam zichtbaar af.
Ollie, scherp als altijd, voelde ineens een vreemde magische energie rond het monster wervelen. In een flits van inzicht wist hij een betovering van het beest af te trekken. Maar de spreuk wrong zich in zijn eigen geest!
*****************************
Een groene waas daalde over zijn blikveld.
Een vrouwelijke stem, sissend en bevelend, klonk in zijn hoofd: "Dood hen allemaal… en vernietig daarna de zogenaamde beschaving aan de oever van de Tuskwater."
***************************
Woede overmande Ollie. Zijn hand klemde zich steviger om zijn wapen.
Hij draaide zich naar zijn vrienden en riep:
"Ik maak die owlbear af... en daarna JULLIE ALLEMAAL!"
Ondertussen stortte de zwerm centipedes zich op Ruach. Ze beten en krioelden, maar hij liet zich niet in paniek raken. Roderick, zwaar gehavend maar niet gebroken, mompelde een snel gebed en genas zichzelf. Hij stond op, gloeide van heilige kracht, en stapte vastberaden op de owlbear af… maar het monster sloeg eerst toe.
De klauw raakte vol in Rodericks flank. Een krakend geluid klonk. Zijn wapenarm zakte bijna weg van de pijn maar Roderick hief zijn vlammende flail en sloeg - zijn wapen raakte met een donderslag.
De owlbear wankelde, kreunde, en viel dood neer.
In de chaos haastte Mea zich naar Ollie. Met uiterste concentratie wist ze de betovering uit. Het week langzaam uit zijn hoofd, als rook die wordt weggeblazen. Ollie kromp ineen - zijn normale zelf keerde moeizaam terug.
Bruce snelde naar Andre, haalde een flesje Cure Light Wounds uit zijn haversack en goot het voorzichtig in zijn mond. Een beetje kleur keerde terug op Andre’s gezicht.
Ruach stuurde Styx de grot uit en gooide een kleine fireball naar de centipedes, die uit elkaar spatten, maar niet allemaal gedood werden. Ondertussen klom Ollie triomfantelijk op de dode owlbear om een klein dansje te doen!
De zwerm bleef een probleem – het hergroepeerde en stortte zich op Andre en Ollie, en daarna Bruce. Het kleine gifmagneet voelde de effecten van hun venijnige beten - zijn ledematen voelden traag en gevoelloos. Roderick, buiten bereik, hield het hoofd koel. Hij legde zijn hand op Andre en zond meer genezende energie door zijn wonden.
Mea verplaatste steeds de flaming sphere vlakbij de zwerm en Andre, die eindelijk weer overeind kwam, trok zich haastig terug voordat hij verbrand werd.
Op Bruce’s roep van "Fireball on the spot!" antwoordde Ruach direct. Een vuurbal ontplofte in de grot. Bruce, die nét te traag was om weg te komen, werd gedeeltelijk meegegrild en sprong daarna vloekend achteruit. Ruach haalde zijn schouders op,
“Zo hebben we het toch niet geoefend!”
Ollie sloeg nog eens met een elektrische klap op de zwerm, maar ze bleven rondkruipen. Roderick stapte naar voren en sloeg met zijn vlammende flail, terwijl Mea haar vuurballetje opnieuw stuurde, maar de zwerm week telkens uit. Zij zuchtte, concentreerde zich, en op het juiste moment, opende ze een magische put onder de zwerm. De centipedes vielen één voor één naar beneden, gevolgd door de flaming sphere om ze te roosteren.
Met het gevaar geweken, keerde de rust langzaam terug. Ruach wendde zijn krachten aan om Bruce volledig te herstellen van de gifschade, met meerdere lesser restorations en het gewaad van Mea. Terwijl de groep hun wonden likte en het slagveld overzag, vertelde Ollie over de ontdekking:
“De owlbear stond onder invloed gestaan van een soort Charm Monster-spreuk...Het moest iedereen doden en bevolkte gebieden aanvallen”
En degene die daarvoor verantwoordelijk was? Die verdomde ‘Groene dame’ weer…
”
En degene die daarvoor verantwoordelijk was? Die verdomde ‘Groene dame’ weer… |
Jeff
Jacco
Vulridir Sr
Andre Mizoman (Johan)
Pake
