De groep kamt het complex verder uit. Op de muur van Hargulka ’s kamer, achter de boomstamtroon, hangt een kaart – getekend op het huid van een thylacine. Daarop staat zowel Greenhaven als Tatzlford met wat aanvalspijlen en andere markeringen. Ruach leest de aantekeningen in de Gianttaal – het is duidelijk dat de trollen een reeks georganiseerde, geplande aanvallen wilden uitvoeren op de plekken waar gebieden waar de “beschaving” is binnengedrongen in de regio. Gebieden waar fey wonen, daarentegen, moeten vermeden worden.

In het zuidoosten, ongeveer tien mijn ten oosten van de paddenstoelen die de moerasheks zoekt, is een kruisje en een doodshoofd getekend. Wanneer het klaar is dat ze alles hebben gevonden, en alles draagbaars in de rugtassen, vertrekken ze. Ollie markeert de plek op zijn kaart en maakt de deuren zo goed mogelijk dicht. Het plan is om de bouwmaterialen, zaden, huiden enzovoort te laten ophalen, en ook wat dwergen deze kant op te sturen. In ieder geval, een cleric van Torag.

Met alles dicht, en Bruce zijn lijk ingepakt en op een floating disk lopen ze weg met gemengde gevoelens. Een grote dreiging is uitgeschakeld, maar de prijs was hoog.

********************************************** 

Ze lopen totdat de zon begint onder de boomtoppen te zakken en zetten een kamp op.

De avond valt over de Narlmarches, het woud ten oosten van Greenhaven. Het gezelschap zit rond een laag vuur, enkele uren weg van de verwoeste stenen muren van het oude dwergenfort. De geur van mos en natte aarde hangt in de lucht. Bruce’s lichaam ligt erbij, gehuld in een deken. Een stilte hangt over het kamp, alleen onderbroken door het knetteren van vuur en het roepen van een nachtelijke vogel.

Ruach breekt als eerste de stilte, terwijl hij met zijn dolk aan een stukje mos friemelt.
"Goed... ik weet dat het niet gezellig is, maar we moeten erover praten. Bruce is weg. We weten nog niet wat we gaan doen, maar—stel dat één van ons de volgende is—misschien moeten we vast zeggen wat we dan zouden willen."

Ollie leunt achterover, handen achter zijn hoofd, met een scheve grijns. "Oké dan, zal ik beginnen? Als je er zo op aandringt dan Ruach… ik wil gereïncarneerd worden. Nieuw lijf, nieuw avontuur. Misschien word ik wel langer. Of een vogel. Lachen toch?"

Andre fronst en wrijft over zijn gezicht. Zijn ranseur rust op zijn knieën als een trouwe wachter.
"Dat hoeft voor mij niet. Als ik sterf... wil ik terugkomen als mezelf. Zelfde lijf, zelfde gezicht. Geen gedoe met andere vormen of rare lichamen. Resurrection als het kan, of raise. En anders... tja, dan was ik gewoon niet sterk genoeg."

Roderick zit rechtop, handen gevouwen op het gevest van zijn zwaard. Zijn ogen zijn gesloten, maar zijn stem is vast.

"Wij vechten voor eer en gerechtigheid maar ons leven is niet alleen van onszelf. Als mijn tijd komt, vertrouw ik op Iomedae en op Pharasma. Geen magie. Laat me gaan. Laat me oordelen in het Boneyard."

Hij kijkt naar Bruce. "Een ziel hoort niet heen en weer getrokken te worden als een ezel."

Mea spreekt zachtjes vanuit de schaduw.
"Ik heb zielen tussen werelden zien drijven, en ik heb de prijs gezien die betaald wordt om ze terug te halen. Sommigen danken je. Anderen haten je ervoor. Als het mij overkomt... laat het aan jullie over. Ik neem het niemand kwalijk."

Ruach heeft al die tijd gezwegen, starend in het vuur. Zijn hemelse krokodil, Styx, ligt stil aan de rand van de kamp, verder weg van het vuur.

"Ik zwoer jullie te leiden. Jullie te beschermen. En toch ligt Bruce daar, en ik adem nog."

Hij kijkt naar ieder van hen.

"Ik weet nog niet wat ik zou willen. Misschien pas als het zover is. Maar dit weet ik wel—wat we ook voor Bruce doen, we doen het met respect."

Het vuur knettert verder. Iets is uitgesproken in de duisternis: een stil verbond, een belofte.

Ollie mompelt: "Reïncarnatie klinkt toch nog best leuk, hoor."

Andre snuift. "Alleen jij zou denken dat doodgaan een spannend uitje is."

Roderick zucht. "Laten we hopen dat we het voorlopig niet hoeven uit te zoeken."

********************************************************************** 

Na een lange stilte spreekt Ruach opnieuw.

"We moeten nu besluiten wat we met Bruce doen." Zijn stem is kalm, maar doordrenkt van plichtsbesef.

"Hij kan het niet zelf zeggen. Maar wij kunnen dat wel. En we doen het samen."

Ollie schuifelt dichterbij, voorzichtig.

"De Tempel van het Hert is niet ver. Jhod kan waarschijnlijk reïncarnatie, hij is goed met al die magie. Bruce zou terug kunnen komen... misschien als een eekhoorn. Of een kobold – gaaf! Toch?"
Hij glimlacht zwakjes. "Stel je voor, Bruce met een staart."

Andre schudt resoluut zijn hoofd.

"Nee. Geen reïncarnatie. Niet voor Bruce."

Hij recht zijn rug. "Die jongen hield van Bruce zijn. Zijn naam. Zijn stijl. Hij zou het haten om wakker te worden in een vreemd lichaam. Zelfs als hij dan vleugels had."

Mea knikt langzaam.
"Hij was impulsief, en trots. Hij was Bruce. En hij wilde dat, denk ik, ook blijven."

Roderick kijkt naar de hemel.
"Als we besluiten om hem terug te brengen, dan alleen via een raise. In zijn eigen lichaam, niet als een wild beest of onbekend gezicht."

Ollie zucht diep. "Jullie hebben gelijk. Hij zou een vreselijke lizardfolk zijn geweest." En hij zou het vreselijk vinden als Valerie voor een ander gezicht valt.

Ruach kijkt naar Bruce en spreekt met rustige vastberadenheid.
"Dan is het besloten. Raise dead. We nemen hem mee naar Greenhaven. We zoeken een spreuk, zelfs als we al onze buit moeten verkopen. En als dat niet genoeg is, dan vragen we een gunst van de Swordlords."

Andre knikt. "Voor Bruce."

Roderick legt zijn hand op de deken.

"We vertrekken zo snel mogelijk na zonsopgang. Ik zal Iomedae vragen om een gentle repose, dat zijn ziel nog een tijdje bij zijn lijf verblijft.”

Mea kijkt naar de sterren. "Ik bereid spreuken voor om ons onderweg te beschermen."

Ollie, zachter nu: "Laten we hem thuisbrengen."

*************************************************************

De volgende ochtend tovert Mea opnieuw een floating disk en leggen Andre en Ruach samen Bruce erop. Roderick knielt bij Bruce zijn hoofd om gentle repose te casten. De tocht naar Greenhaven begint in stilte. De bossen zijn vredig, maar gespannen. De lucht ruikt naar aarde en vocht.

Na een halve dag op pad, wijst Andre naar de hemel.

"Daar! Iets vliegt. Groot."

Ollie duikt onder een tak. "Als dat een wyvern is, stem ik voor keihard wegrennen."

Mea tuurt omhoog. "Nee. Het is een adelaar. Geen roofdier... hij zoekt iets."

Een moment later: "Het is Jhods companion."

De adelaar cirkelt boven hen, dan daalt neer op een tak en steekt zijn poot naar voren—een brief is eraan vastgebonden.

Ruach maakt het los, vouwt het open en leest hardop:

Ruach, Roderick, allemaal—moge Erastils pijlen jullie beschermen. Moge deze vogel jullie op tijd bereiken. Greenhaven is... aangevallen. Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen.

Er kwam iets uit het westelijke woud. Een monster. Gigantisch. Een combinatie van beer en uil, met klauwen als sikkels en... harnas. Harnas, Ruach. Het beest droeg leren studded armor alsof iemand het als krijger had opgeleid.

Het beest vernielde de akkers, vertrapte bomen, slachtte het vee af en trok dwars door de huizen heen. We hebben tientallen doden. Mensen die ik kende, mensen die ik genezen heb, met wie ik heb gejaagd.

Voordat het vertrok, bleef het plots staan. Het draaide zijn hoofd... alsof het iets hoorde. En toen verdween het in de heuvels naar het zuidoosten. Ik vrees dat het terugkomt.

Kom. Kom alsjeblieft. De mensen hebben jullie nodig. Ze hebben hoop nodig.

In Erastils naam—haast je.

—Jhod

********************************************************** 

Een zware stilte valt over de groep.

Andre knarst zijn tanden. "Beer én uil én pantser? Dat klopt niet. Dat is tegen de natuur in."

Mea knikt. "Misschien een uilbeer... maar zoiets... luistert? Draagt harnas? Dat is geen beest meer. Dat is iets anders."

Ollie trekt zijn riem strakker. "Dus… geen rustige terugkeer naar Greenhaven, huh?"

Ruach rolt de brief op en stopt hem in zijn mantel.

"We gaan meteen. Geen getreuzel meer, Greenhaven heeft ons nodig. En Bruce ook. We moeten hem terugbrengen. En snel, maar deze vogel kan Jhod vinden – dat scheelt dagen."

Hij cast een spreuk, speak with animals, en vraagt de arend om een boodschap terug te dragen. De vogel knikt en Ruach pakt snel papier, inkt en een pen.

“Ik vraag Jhod om een raise dead te regelen via Restov, maakt niet uit hoe”

Hij schuift het papier in de koker en maakt het weer vast aan het pootje van de arend. De vogel wacht geduldig tot hij klaar is voordat het zijn vleugels losschudt, de lucht in springt en wegvliegt.

De groep zet het op een stevig tempo, harten zwaar maar vastbesloten. De bossen ruizen om hen heen, maar voor de dag uit is, is hun blik gericht op rook in de verte—en wat daar wacht.

*******************************

De geur van as hing zwaar in de lucht, lang voordat de poorten van Greenhaven in zicht kwamen. Over de velden aan de rand van het stadje lagen omgevallen hekken. Verwoeste boerderijen lagen als gespleten schalen in het landschap, hun daken weggesmeten, muren open alsof een reus met blinde razernij was gepasseerd. Op sommige plekken kringelden nog dunne rookpluimen omhoog – herinneringen aan vuur dat nét geblust was, of te laat werd ontdekt.

Toen het gezelschap dichterbij kwam, viel het hen op: de stilte. Geen geroep, geen marktkramers, geen spelende kinderen. Alleen een ijle wind die fluisterde tussen verkoolde houten balken en over stenen straten.

Bij het plein troffen ze mensen aan – niet gewond, maar leeg van oog. Verdwaasd. Als spoken in hun eigen stad. Sommigen huilden stilletjes, anderen keken wezenloos voor zich uit. Niemand sprak, tot een jonge vrouw op hen afrende.

“Jullie zijn terug!”

Het was Lindsey, de klerk en kroniekschrijfster van Greenhaven. Haar jurk was gescheurd, haar gezicht smoezelig van roet, maar haar ogen stonden helder. Ze begon meteen te praten, woorden als een waterval, opgejaagd door schrik en opluchting.

“Het was een uilbeer... maar geen gewone! Hij was dubbel zo groot als normaal – zo groot als een huis! En hij droeg pantser. Echt pantser! Leren platen, gespijkerd, alsof iemand hem had gekleed voor de oorlog. Hij stormde door de zuidelijke poort, maaide alles neer op zijn pad. Stallen, huizen, mensen... Hij leek niets te voelen. En daarna... hij draaide zijn kop, alsof hij iets hoorde. En toen liep hij weg. Richting de heuvels.”

Ze pakte Ruachs arm met trillende vingers.

“Jullie moeten hem volgen. Meteen. Voor hij terugkomt.”

In de tempel vonden ze Jhod Khavken, zweet op zijn voorhoofd, zijn handen rood van opgedroogd bloed. Hij knielde naast een jonge boer met een gebroken borstkas en mompelde een genezingsgebed. Toen hij hen zag, stond hij haastig op.

“Dank Erastil dat jullie er zijn. Ik heb... ik heb een spreuk kunnen regelen.”

Hij haalde een perkamentrol uit zijn tas, zorgvuldig opgerold en verzegeld.

“Raise Dead. Een zeldzaam cadeau – maar het kwam met een prijs. En het wordt er niet beter op als dat beest terugkeert.”

Hij keek hen doordringend aan. “We hebben jullie nodig. Nu.”

De sfeer in de tempel was gespannen. Buiten klonk het geritsel van bezige handen die puin ruimden en scherven verzamelden, maar binnen was het stil. Jhod stond tegenover de groep, de Raise Dead-spreuk nog in zijn hand geklemd, zijn ogen rood van slaapgebrek en zorgen.

"Jullie moeten gaan," zei hij zacht maar dringend. "Het monster is misschien weg, maar we weten niet voor hoelang. We kunnen dit niet nog eens doorstaan."

Ruach keek naar Bruce’s in doeken gewikkelde lichaam, dat nog steeds in de zachte gloed van Gentle Repose lag. Hij kneep zijn ogen even dicht, alsof hij het gewicht van de wereld op zijn schouders voelde drukken.

"We zullen gaan," zei hij, en Jhods ogen lichtten op — maar Ruach hief meteen zijn hand. "Maar niet vandaag."

Er ging een zachte zucht door de tempel. Ollie beet op zijn lip en zelfs Andre keek met gespannen kaaklijn naar hun leider.

"We halen Bruce terug." Ruachs stem was vast. "Geen jacht voor hij weer met ons meeloopt. En daarna... nemen we de tijd om te herstellen. Te trainen. We jagen dat beest niet op voordat we zeker weten dat we het aankunnen."

Jhod opende zijn mond om te protesteren, maar Roderick legde een hand op zijn schouder.

"We begrijpen je angst, priester. Maar als we sterven bij de achtervolging, dan heeft niemand er iets aan."

Ruach draaide zich naar Lindsey en de anderen die zich inmiddels bij de tempel hadden verzameld.

"Stuur de jagers de heuvels in. Laat ze het spoor volgen en me bijhouden waar het monster heen trekt. En als het eerder terugkomt..."

Hij liet zijn hand op het gevest van zijn zwaard rusten. "Dan zullen wij er klaar voor zijn."

****************************************************** 

Het was nacht wanneer alles klaar was voor de ceremonie. Een zachte regen tikte tegen de nieuwe glas-in-loodramen van de tempel van Erastil. Kaarslicht flikkerde in het gewelfd plafond. Midden in de grote hal lag Bruce, zijn lichaam gehuld in een eenvoudige lijkwade, zijn gezicht bleek en verstild in de dood.

Jhod stond aan het hoofdeinde van de houten tafel, zijn handen stevig om de heilige symbolen geklemd. Zijn stem klonk diep en vol overtuiging terwijl hij de woorden van de spreuk uitsprak, de oude magie oproepend die de sluier tussen leven en dood zou scheuren. De scroll of Raise Dead gloeide in zijn handen, de letters op het perkament lichten op als kleine sterren en vervagen één voor één terwijl hun kracht vrijkomt.

Mea hield haar adem in, haar vingers verstijfd om de rand van haar mantel. Andre stond met gebalde vuisten, zijn kaak strak van spanning. Ruach hield zijn blik op Bruce gericht, alsof hij wachtte op het moment dat zijn jonge vriend weer zou ademen. Zelfs Ollie, normaal klaar met een spottende opmerking, stond stil, zijn ogen groot en vol verwachting.

Een warme, gouden gloed verspreidde zich vanuit Jhods handen en omhulde Bruce als een sluier van zonlicht. De tempel vulde zich met een zacht, hemels gezang, alsof onzichtbare stemmen het gebed van de warpriest versterkten. De geur van dennennaalden vulde de lucht en de kamer trilde van goddelijke energie, en plots—een schok.

Bruce hapte naar adem.

Zijn lichaam schokte, en zijn ogen vlogen open, verwilderd en ongericht. Hij snakte naar lucht als een drenkeling die net uit een kolkende zee werd getrokken. Zijn hand greep naar zijn borst, naar de wond die er niet langer was, maar waarvan de herinnering nog brandde.

"Welkom terug, vriend," klonk Jhods stem, zwaar van vermoeidheid maar doordrenkt met opluchting.

Bruce knipperde, zijn ademhaling schokkerig. Zijn blik vond die van zijn metgezellen—hun gezichten een mengeling van vreugde, opluchting en pure, rauwe emotie. Hij slikte.

"De volgende keer... laat mij niet zo blindelings aanvallen – zeg dat ik eerst naar een plan moet luisteren ofzo," mompelde hij schor, een flauwe grijns op zijn lippen.

Lachend en zuchtend van opluchting verzamelde de groep zich om hem heen, hun hartslag nog bonzend van de magie die net was voltrokken. Bruce was terug. En er was werk aan de winkel.

****************************** 

De ochtend van het vertrek hing zwaar van verwachting. Het stadje Greenhaven was nog steeds gehavend, maar er brandde iets nieuws in de ogen van haar bewoners — hoop, of misschien wraaklust. Voor de poorten verzamelden de helden zich, klaar voor de jacht.

Hoewel enkele bestellingen uit Restov nog op zich lieten wachten — Ollie’s Headband of Intellect, Andre’s mithril harnas, en Mea’s Ring of Counterspell — was het tijd om te vertrekken.

Wat wél was aangekomen, was een bericht van de Swordlords van Restov:

“Voor het overwinnen van de trollendreiging.”

In een kist was een zak met 3000 goudstukken en een belofte dat hout, spijkers, stof en zaden onderweg waren. Greenhaven zal groeien dankzij jullie.”

******************************************

Voordat ze vertrokken, stuurde Jhod zijn trouwe arend vooruit, met een opdracht om te speuren naar het monster. Een dag later keerde de vogel terug. Ruach legde zijn hand op het verenkleed van de arend, sloot zijn ogen en fluisterde in een taal die niet menselijk was. Beelden stroomden zijn geest binnen. Klauwen in modder, gescheurde bomen, een grimmige heuvel met een krabbel van een doodshoofd op een oude trolkaart. Het wezen was daar — een dag zuidoost van de stad.

In Greenhaven vroegen ze nog rond of er vrijwilligers waren voor de tocht, en een klein groepje voelde zich sterk genoeg om mee te gaan. De herinnering aan de verwoesting zat nog te vers in het collectieve geheugen.

Ze volgden het spoor van het monster, dat hen leidde naar de oevers van de Gudrun. Daar stak het gezelschap de rivier over, moeizaam maar vastberaden, en vond aan de overkant opnieuw het spoor — platgetrapt gras, diepe afdrukken, afgeschraapte basten.

Aan het eind van de tweede dag rees voor hen een rotsachtige heuvel op, gehavend door klauwsporen. Verbrijzelde boomstammen, uitgerukte struiken, aarde die rook naar onrust. Stilte hing als een sluier over de plek, op het gefluit van een enkele vogel na.

Voorzichtig liet Ruach zijn trouwe metgezel Styx naar de grot glijden, onzichtbaar en als een schaduw over het plafond met behulp van Spider Climb. Door zijn ogen zag Ruach de binnenkant van het hol: een duistere ruimte vol schimmels, paddenstoelen, dode lichamen, krioelende insecten en uilenballen — vreemd groot, bijna veertig centimeter in diameter. Sommige glinsterden... was dat goud? Of gewoon bot?

Toen klonk het. Een ijzingwekkende gil die de stilte versplinterde. Styx draaide zich om en keerde onmiddellijk terug.

Even later, toen alles weer stil was, keerde hij terug — ditmaal laag over de vloer. Hij week uit voor de zwammen, sloop voorzichtig verder. Twintig voet binnen de grot zag hij het: een Shambling Mound, rottend en traag, maar alert. Mea vuurde een lichtspreuk af die flakkerend schaduwen over de schimmels wierp.

Langzaam naderden de helden. Roderick en Bruce stapten als eersten naar binnen, Andre vlak achter hen. Ruach, nog altijd verbonden met Styx, bleef buiten staan terwijl Ollie beschermend om hem heen cirkelde.

“Als hij aanvalt, mag je terugbijten,” fluisterde Ruach tegen zijn metgezel.

Maar de shambler trok zich terug in een zijgang van de grot. Roderick snoof voorzichtig, gebaarde op mystieke wijze en richtte zijn aandacht op de muur — geen spoor van vergif.

De stilte viel weer, beklemmender dan tevoren. Het hol van het monster lag voor hen. Maar of het beest zelf daar nog was?

Ze stonden op de rand van de jacht.

Stukje verhaal voor het slapen gaan

Toch nog even de rest - best veel tekst zo :)

Heel mooi, knap

Je kan straks een bestseller uitbrengen met al die verhalen.

Absoluut een mooi verhaal. En ook spannend! 

Onderstaande is nog niet verwerkt in de loot verkoop van maart 2025.
Iedereen 600 GP erbij. 

"... bericht van de Swordlords van Restov:
Voor het overwinnen van de trollendreiging:
In een kist was een zak met 3000 goudstukken ..."

De Swordlords geven ook aan: "... en een belofte dat hout, spijkers, stof en zaden onderweg waren. Greenhaven zal groeien dankzij jullie.”

Om hoeveel BP blijkt dit te gaan?

Zodemieters - Jeff, ik zou lekker van een WW uitkering gaan leven en een fantasyroman gaan schrijven. Talent heb je zeker!

Voor de beschrijvingen heb ik chatgpt erbij gehaald hoor en dan dat even bij bijwerken, maar dankjewel :-)

Qua BP komen er 10 BP van de Swordlords aan

Mits jullie de rest van deze grotten overleven, dan