Inhoud Storybook
+ Hoofdstuk 7
+ Hoofdstuk 6
+ Hoofdstuk 5
+ Hoofdstuk 4
- Hoofdstuk 3
  Koers
  Chult
3.1Voorbereidingen
3.2Trossen Los!
  De Boot
3.3Haaienvoer!
3.4Wrede Verstekeling
3.5Aerial Action
3.6Wyverns & Ooze, bah!
3.7Pirates & Pregnancy?
3.8Het komt...
3.9Kraken=Pussy!
3.10Tamoachan dracolisk
  Dracolisk
  origineel plaatje
3.11Vervelend Varrangoin
3.12Urol? Oerol!
3.13Storm en Zeewier
3.14Zeewieraanval!
3.15Het zwart hart
  Sargasso - kaart
3.16The Mother Of All
3.17Victory!
  Loot en stats
+ Hoofdstuk 2
+ Hoofdstuk 1
 
Login
Loginnaam
Wachtwoord
 
 
Registratie
Wil je ook zelf nieuws-berichten, sage advice tips, forum berichten en nog veel meer kunnen achterlaten op deze site? Vraag dan hier een useraccount aan.
Registratie
HOMEPAGE | SAVAGE TIDE ADVENTURE PATH | HOOFDSTUK 3: THE SEA WYVERN'S WAKE
The plant-sleighers reach the heartThe plant-sleighers reach the heartGespeeld bij/in Leeuwarden op 3 dec 2008
(reacties)
Met de stilte keert de angst terug. Hope maakt er een grapje over, maar Bohairic en Sheler maken zich wel zorgen. Zij kunnen een eindig hoeveelheid kracht per dag uitoefenen, en ook al groeit die hoeveelheid snel, is het voor vandaag bijna bereikt. Nog zo’n aanval wordt moeilijk te weren. Kijkend naar de omvang van de Sargasso zouden er duizenden van die dingen zijn. Sheler spreekt uit wat iedereen denkt, “Vine horror, elfs voor klimplantgedrocht, en gelukkig iets makkelijker te zeggen! Nou ja, in ieder geval, als elk van die beesten een slachtoffer is van deze plek dan moet je kijken hoeveel schepen er waren.” “Volgens mij zijn het geen spoken of veranderde mensen,” zegt Bohairic, “Maar ik kan me wel voorstellen dat ze door het brein waar Hope het over had gemaakt worden. Als hun aantal in verhouding is met de grootte dan hebben we inderdaad een probleem. Ik moet nodig eerst gaan slapen, en dan nieuwe spreuken voorbereiden. We laten die passagiers in ieder geval opgesloten overnachten. Hopelijk zijn we er om ze te begroeten morgen.” “Gelukkig is Avner met ze!” zegt Templeton, “Alhoewel…” Hope kijkt naar zijn ribben en zijn armen – de wonden zijn weer bijna genezen. Zelfs zijn neus is weer recht. “Die sukkel kan ik wel aan. Wat mij betreft kunnen jullie ook gaan slapen – ik houd hier de boel in orde!” Hij lacht, “Ik moet dit bloed afwassen, maar mij krijg je vandaag niet in zee!” “BAKBOORD!” roept Tin-a-Tin van het want. Bohairic mompelt een Mulhorandi vloek en iedereen rent naar de railing waar ze het meisje in rood weer te zien krijgen. Ze loopt langzaam langs het schip, net binnen het licht van de gloeiende mast en haar stem is goed te horen in de dode lucht. “Waar is iedereen? Waarom komen jullie niet terug? Je zei dat je terug zou komen…” “Hé meisje, wie ben jij?” roept Templeton. Hij vangt Timothy z’n blik en houdt een vinger omhoog. Een zacht stemmetje komt van het figuurtje in het zeewier, en toch kan iedereen het horen, “Mijn naam is Yasha, meneer. Ik zoek de kapitein van mijn schip. Hij blijft heel lang weg en ik heb honger.” Timothy houdt zich gedeisd en Templeton gaat door, “Van welke schip kom je?” “De Woede, meneer.” Dat was het verlaten schip van dieper het drijvend moeras in, met een gat in de romp en zeewier op alles. “Hoe lang wacht je al op die mensen, meid?” “De hele nacht meneer, en ze zouden maar een paar uurtjes wegblijven.” Aan boord de Wyvern wordt er druk heen en weer uitgewisseld met veelbetekenende blikken en omhoog getilde wenkbrauwen. Dezelfde gedachtes gaan door ieder zijn hoofd, “Ondode, spook, één nacht mijn reet…” Bohairic verbreekt de stilte, “Wil je misschien hier wachten? Als we hun lichten zien kunnen we je terugbrengen.” Timothy trekt zijn mond open, maar blijft stil na een elleboog van Sheler. Het meisje begint na een paar secondes weer te praten, “Meneer, is er misschien een ladder? Ik kan zo ver niet klimmen.” Hope vindt een touwladder en maakt het vast aan de railing. Bohairic loenst naar Yasha haar voeten wanneer ze aan boord klimt en bevestigt dat haar tenen inderdaad in het hout verdwijnen. *********************************************************************** Eenmaal aan boord kijkt Yasha met grote ogen rond. Ze lijkt een normaal meisje, met donkerbruin huid en bijna zwarte ogen. Ze vertelt dat ze uit Amn komt en dat haar vader, Talentier Al’ Sankor, in tapijten handelt. Niemand heeft ooit van hem gehoord, maar of hij gewoon niet beroemd is of vijftig jaar dood blijft giswerk. Tin, altijd alert voor een koopje, vraagt of er leuke tapijten aan boord de Woede zijn – misschien zelfs vliegende tapijten. “Nee, hoor,” lacht Yasha, “Natuurlijk niet! Dan hadden we toch geen schip nodig!” Bohairic stelt voor dat ze Urol zijn slaapplaats inneemt. Er zijn wel spannende spinnen en slangen in glazen potjes maar dat vindt ze wel leuk. *********************************************************************** De ochtend komt zonder verdere aanvallen en Hope gaat een paar uurtjes slapen. Yasha is nergens te bekennen, de mist blijft en de ochtend is een vochtige, sombere affaire. Bohairic zijn bril beslaat, Hope klaagt over het effect van het weer op de pezen van zijn boog, en Amella heeft al genoeg aan het wier dat het schip beklimt. Templeton heeft er energie voor over en maakt cirkels om het schip heen om hangende lianen door te snijden. Dat er een massa weewier aan het hout zelf blijft kleven en dat dit zich langzaam uitbreidt maakt hij zich niet druk over. De romp van de Wyvern steekt hoog uit de Sargasso en de onderste helft is groen. Er zijn nog geen groene sprietjes aan de binnenkant die iemand heeft kunnen vinden. Terwijl Hope slaapt timmeren de rest een slee in elkaar en ze testen het uit op de Sargasso. Drie halflings en een mens kunnen er net op staan en het glijdt over het wier als een huskyslee op sneeuw. Zodra Hope weer wakker is, gooit Timothy een rugtas vol water en eten op de sleebodem. De groep verzamelt zich bij de slee, kniediep in het water, en wacht op de Forsaker. Voordat Hope over de kant klimt, pakt Amella zijn arm vast, “Ik hoop dat je niks stoms doet, Hope.” “Maak je je zorgen om mij, kap’n? Wat lief! Bespreken we dit later in jouw kamer?” “Ik slaap met zijn zwaard en niets anders, Hope. Haal geen ideeën in je hoofd!” “Naakt met een zwaard – daar houd ik van!” “Dat zei ik niet! Vergeet je plaats niet, soldaat!” Amella trekt een boos gezicht, maar Hope is verrast door de passie in haar blik. “Ik heb ook geen zin in de rest van de reis met Avner zijn vieze blik op me. Als hij nog een bult nodig heeft wil ik dat jij klaarstaat.” “Ik sta altijd voor jou klaar, Amella,” zegt Hope met een knipoog. Het lijkt bijna dat ze gaat blozen, maar dan laat ze zijn arm los. “Zoek dit brein uit, Hope, en bevrijd mijn schip. De rest zien we dan wel." *********************************************************************** Templeton, in sneeuwschoenen, duwt de slee. Hope staat achterop de slee met de drie halflings voor en Bohairic loopt ernaast. Het plan is om eerst de Woede te bezoeken, voor het geval dat de bemanning iets heeft ontdekt en aanwijzingen ergens laten liggen. De Woede ligt, onveranderd, zeshonderd voet aan bakboord. Dieper de Sargasso in. De karveel is helemaal bedekt in natte zeewierklimop, en dit laat zien wat de Wyvern te wachten staat. Stukken zijn overal losgerukt en een enorm gat in de romp leidt tot het scheepsruim. Een bord bij de spiegel geeft de naam van het schip weer, De Woede. Ze parkeren de slee naast het gat en Hope loopt als eerst naar binnen. Met een grote slag van zijn bijl verwijdert hij de slierten zeewier die het gat bedekken. Templeton loopt hem achterna en de twee verkennen eerst de voorste helft van het schip. Bij de boeg is een bord vastgespijkerd in een hoekje en Hope schopt het gelijk los. Hij haalt de stukjes hout uit de weg en gooit ze achter hem. In een ruimte tussen het ruim en de boeg ligt een klein skelet in een verrotte, rode jurk. “Straks…” zegt Templeton, en hij loopt weer naar achteren. Door een open deurgang vindt hij wat vroeger de hut van de kapitein was. Een tafel met een boek op ligt naast een gat in de vloer waardoor de groene Sargasso zichtbaar was. Hij loopt naar voren en met een kraak breekt de plank onder zijn voet in tweeën! De tafelpoot glijdt over het gat en de tafel kantelt, het boek valt naar beneden het gat in, de zee in… Met bliksemsnelle reacties springt Templeton naar voren! Hij vangt het boek op uit de lucht en kaatst van de achtermuur af, net als het zeewier in het gat begint te bewegen. Hij maakt een salto in de lucht, ontwijkt de uitreikende slierten die hem het gat in willen trekken, en landt in de deurgang. Met een paar stappen haalt hij het gat in de romp en staat hij buiten. Hope springt achter hem aan, net als alle zeewier in het schip begint blind te grijpen en te zwaaien! De groep klimt op dek en Hope hakt een gat boven het skeletje. Timothy kijkt naar beneden en merkt dat het geanimeerde zeewier net niet zo ver reikt. Hij laat zich zakken en vraagt om stilte, waarna hij een gebed uitspreekt over de botten. Hij leidt met een zin en Sheler spreekt steeds de tweede zin samen met hem uit. Hun stemmen hebben een kracht dat iedereen van binnen voelt, en ongewild krijgen ze een beeld van een bang meisje, opgesloten in een houten hok, die langzaam uitdroogt en verhongert, maar de hoop nooit opgeeft dat iemand de spijkers straks uit gaat trekken. “Laat geen droevigheid deze ziel teisteren, Bescherm haar van tegenslagen, Laat geen angst haar hart intrekken, Bescherm haar van kwellen, Laat geen tweedracht haar rust verstoren, Bescherm haar van beroering, Vul haar met de zege van blijdschap, en vrede.” Bij het laatste woord landt een rode vlinder op Timothy zijn hoofd. Het blijft maar een paar seconden voordat het omhoog vliegt, naar de zon toe. *********************************************************************** Na een respectvolle stilte klimmen ze voorzichtig weer naar beneden. Templeton laat het boek zien en het blijkt een soort dagboek te zijn van een monnik, Anhelm, en zijn reis van Calimshan naar verschillende dorpen aan de kust van Chult. Een woeste storm had zijn schip van koers veranderd en hij was in de Sargasso terechtgekomen. Zijn bemanning had daarvan gehoord en noemde het de Eindbestemming. Het laatste paar bladzijdes bevatten de meest bruikbare informatie:
Met de zon hoog in de lucht wil iedereen doorzetten en deze “Moeder” opzoeken. “Het zal niet op de Wyvern gebeuren zoals op de Woede!” zegt Timothy. Templeton en Hope kijken elkaar aan, “Nou, we willen best wel Avner in een hoek timmeren, hoor!” zegt Templeton. De slee wordt weer klaargezet en op het volgende schip gericht. Iedereen neemt een slokje water en eet wat beschuit en spek. Sheler houdt het bij beschuit en een broodvrucht. Hope en de halflings springen op de slee en Sheler neemt een moment om een gloeiend harnas te toveren. Templeton begint te duwen en Bohairic loopt vooruit. De zee is niet meer zichtbaar en aan alle kanten is er tot aan de horizon alleen groen te zien, met her en der een wrak van een schip zichtbaar. De mist blijft hoog als een enorme wolk en geen bries beweegt de warme, vochtige, stinkende lucht.

De groep is halverwege het volgende schip, en helemaal zat van de depressieve sfeer, wanneer Bohairic de lucht in wordt geslingerd door een enorm stuk hout dat tussen zijn benen omhoog schiet! Hij valt op zijn rug neer op de Sargasso en ligt in het water met zijn handen op zijn kruis terwijl een reusachtige constructie van zeewier en scheepsonderdelen uit het zeewier verrijst. Ooit was het een schip, maar nu is het alleen een wrak, de brokstukken aan elkaar gehouden door slierten zeewier, en geanimeerd door het kwade bewustzijn van deze plek. Zeker honderd voet lang is dit ding, dat tussen Bohairic en de slee op tientallen van zeewier en hout gemaakte poten staat. Masten en planken slingeren aan alle kanten los en de boeg kijkt neer op de gevallen tovenaar. Bohairic verdwijnt net voordat een twintig voet lange stuk mast inslaat op de plek waar hij net lag. Tin-a-Tin vliegt gelijk omhoog om afstand te nemen en het wrak draait razendsnel om. Lange lianen gebruiken een dekplank als honkbalknuppel en de halfling schiet versneld de lucht in, haar rechterkant nu één blauwe plek! Het scheepswrak torent uit over de slee en Templeton zet gelijk af! Sheler reikt over Timothy heen en geeft de Genasi een gloeiend harnas voor extra bescherming en een vuurbal barst over het lopende wrak, afgevuurd door Bohairic die een stuk verderop staat. Lianen branden op en het hout blakert, maar de kolossus blijft overeind. Vele lianen vormen poten en het probeert de slee in te halen, terwijl andere poten met knuppels dreigen of zweepslagen richting de vluchtende slee uitvoeren. Hope en Sheler lijken eerst alsof ze van de slee zullen springen, om het ding te lijf te gaan, maar Tin-a-Tin schreeuwt van omhoog dat ze moeten wachten. Teerwijl ze haar verwondingen behandelt met een toverstokje heeft ze gezien dat Bohairic inmiddels veel verder weg is. Templeton rent zo hard als hij kan, en bedankt met elk stapje de makers van zijn magische laarzen! Na ongeveer vijf minuten is het duidelijk dat het ding hen niet in kan halen en het zakt in elkaar en verdwijnt onder de oppervlakte.
****************************************************************************** De groep slaat de volgende schipbreuk over en houdt een noordoost richting aan. Het is hen nu ook duidelijk dat de Sargasso draait. Toen ze eerst vast kwamen te zitten waren ze aan de oostkant van de zeewiermat, met de boeg naar het zuiden toe. Dertig uur later ligt de Wyvern aan de westkant, met de boeg naar het noorden toe, en is het centrum oost. Het idee dat ze op een klein matje op een enorm oceaan lopen blijft eng, behalve voor Templeton (die deels waterelementaal is) en Bohairic (met zijn nieuw gewaad). De pak zeewier onder hen voeten wordt nu donkerder, met zwarte stukken door het groen heen. Templeton klaagt dat hij ze nu omhoog moet duwen, ook al het blijft nog altijd waterig. Op een gegeven moment stopt hij even om te rusten en Bohairic kijkt naar een schets die hij heeft gemaakt van het gebied. Hun doel lijkt nu een schip te zijn die op ongeveer vijfhonderd voet afstand ligt. De donkere zeewiermat loopt aan beide kanten van dit schip af, alsof het op het toppunt van een grote zweer ligt. Voordat ze het laatste stukje afleggen tovert Sheler een schorslaag over haar huid heen, wordt Tin onzichtbaar, en geeft Bohairic wat extra krachten aan Templeton. Templeton begint weer te duwen en is net begonnen met mopperen over hoe oneerlijk het allemaal is wanneer Hope van de slee gerukt wordt door een liaan uit het zeewier! Templeton bukt onder een tweede, grijpende liaan en laat de slee los om zijn schilden te pakken. Hope wordt vastgehouden ongeveer tien voet van de slee en worstelt tegen het wurgende, geanimeerde zeewier. Alleen Bohairic en Tin-a-Tin weten de Vine Horrors op te merken die de lianen besturen Wat iedereen opvalt zijn de vijftig of zestig Vine Horrors die de weg terug blokkeren. Ze staan om de tien voet in een brede cirkel om het schip heen, ongeveer honderd voet achter de groep, en met één stem begint een spreekkoor, “Outsiders… outsiders… outsiders…” Een lichtpuntje verschijnt in de lucht wanneer Tin-a-Tin een lichtspreuk op een muntje uitspreekt, en iedereen hoort haar mompelen, “Geld weggooien, belachelijk…” Het lichtpuntje vliegt door de lucht en valt op het zeewier. Het zinkt niet helemaal, en blijft gloeien onder de oppervlakte. De spellthief is erg tevreden met haar worp en legt het snel uit, “Controllers voor en achter het muntje!” Templeton heeft genoeg gehoord en pakt zijn kans om al zijn frustraties te uiten. Hij springt op het stukje zeewier naast het lichtje en scheurt het helemaal kapot met de messen aan zijn schildspiesen. Hope wordt niet losgelaten en de Genasi moppert over hoe hij nooit de goeie de eerste keer krijgt. Hope rukt zichzelf vrij van de assassin vine en stapt terug. Met één beweging reikt hij zijn handen over zijn schouders, pakt hij zijn bijl vast en hakt hij het ding in tweeën! “Het werd pas tijd dat ik weer iets mocht meppen!” Templeton zucht, “Wacht even, hier komt ‘ie, op mij natuurlijk…” De overblijvende Vine Horror roept een nieuw stukje zeewier tot leven, inderdaad naast Templeton, en dit valt gelijk aan. Hij weet de grijpende lianen af te weren met zijn schilden; stukjes blad vliegen hem om de oren maar hij blijft gefocust op het zeewier naast het muntje. Bohairic, nu ook vliegend, pakt het touw aan de voorkant van de weer stilstaande slee. Hij vliegt richting het donkere schip en trekt de slee achter hem aan. Sheler en Timothy pakken de randen vast en kijken uit voor meer vijanden. Een tweede vine ontspringt naast Templeton en Hope wijst naar een stukje zeewier tussen hem en Templeton in. “Mijn!” Hij rent op het af en hakt iets onder de oppervlakte met zijn bijl. Dat het bijl onder het water verdwijnt boeit hem niets en hij behoudt met gemak zijn balans. Templeton ziet iets bewegen onder het water en weer springt in de aanval. Water en verscheurde takken sproeien overal en wanneer hij klaar is verandert een assassin vine naast hem terug in gewoon zeewier. De Vine Horror naast Hope grijpt voor zijn been met groene klauwen en de hele arm ontploft! Gloeiende magische pijlen slaan op de laatste Vine Horror in, afgeschoten door een achteruitvliegende Bohairic. “Op de slee! Snel!” De vliegende tovenaar trekt de slee even iets langzamer en Hope en Templeton waden snel terug. “Houd je vast!” roept Bohairic, en hij vliegt gelijk zo snel als hij kan. Hoe dichter ze bij het schip komen, hoe bewuster ze worden van een soort gezoem in hun oren. Het geluid pulseert met dezelfde ritme als het gezang van de Vine Horrors om het schip heen, en dit spreekkoor wordt steeds harder, aangevuld door de stemmen van de honderden Vine Horrors die nu om het schip heen staan. “OUTSIDERS… OUTSIDERS… OUTSIDERS…” Het zwarte zeewier om de slee heen begint te bewegen maar ze hebben zo’n vaart dat het niet meer terug te houden is. Met Bohairic vooruit vliegen, Hope en de drie halflings erboven op, en Templeton achteraan hangend schaatst de slee op het schip af. Het zeewier komt tot bijna aan het dek van het schip, alsof het schip nog net niet opgeslokt is. Een naam wordt heel even zichtbaar aan de spiegel, Donderdraak, voordat Bohairic omhoog vliegt! De slee stijgt op en vliegt van het zeewier af, over de rand van het schip, en valt weer neer op het dek. De bemanning van de vliegende slee springen in de lucht af en doen hun best om veilig op het dek te landen. De slee crasht neer op het dek, schaatst een paar meter over de gladde planken, en komt tot rust tegen de rails aan de stuurboordkant. Templeton, Sheler en Hope vallen hard, maar weten hun vallen te breken door op tijd weg te rollen. Timothy valt gewoon hard op dek en scheurt zijn arm open aan een blootgestelde spijker. De vier staan op en de andere twee vliegen naar beneden. Samen bekijken ze hun omgeving. Ze staan op het dek van een schip die tot aan het dek in zwart zeewier ligt, zeewier dat krioelt en grijpt alsof het leeft. Om het schip heen staan honderden Vine Horrors, die het schip omsingelen en langzaam op het af lopen. Een eng gezoem vult hun oren, en overal komt steeds het ene woord terug. “OUTSIDERS… OUTSIDERS… OUTSIDERS…” (Tot 2009, jongens!)



KarakterSpelerXPInfo
Bohairic Tuning 650
Hope Pake 650
Sheler Vulridir Sr 650
Templeton Johan 650
Tin-a-Tin Jacco 650
Plaats de muis boven het om detail informatie te zien.

Gepost door Jeff op 4 december 2008 om 0:27 uur.
Reacties van bezoekers (239 reacties)
PakePake
Hé een nieuwe favicon.ico? Zag net dat google ook een nieuwe heeft, of ligt dat nu aan mij... :S
Gepost op 27 november 2008 om 22:48.
PakePake
en nu weer de oude... :P, zag wel aan mij liggen
Gepost op 27 november 2008 om 23:34.
PakePake
Ja hallo, dat ziet er wel erg freaky uit hoor Jeff. TIMOTHY waar ben je? TURN IT!
Gepost op 27 november 2008 om 23:34.
JeffJeff
Ja, sorry, ik zag het plaatje en kon het niet laten! Ze ziet er in het echt, ik bedoel in het spel, als een normaal meisje uit. Geloof me. Serieus.
Gepost op 28 november 2008 om 7:01.
TuningTuning
hmmm :-)
Gepost op 28 november 2008 om 7:22.
JeffJeff
Heb je "The Ring" gezien?
Gepost op 28 november 2008 om 12:45.
PakePake
nee
Gepost op 28 november 2008 om 13:44.
JaccoJacco
ook nee
Gepost op 28 november 2008 om 14:34.
JohanJohan
Nee, niet gezien. Hij was volgens mij een jaar geleden op tv, maar toen hester hoorde dat het een horror film was wilde ze hem niet zien en hebben we wat anders gezien.
Gepost op 28 november 2008 om 15:11.
JohanJohan
Heb je de remake of de originele japanse versie gezien?
Gepost op 28 november 2008 om 15:12.
Wie zegt wat?
Alleen bij een actieve campagne kun je (indien ingelogd) reacties achterlaten.
© 2003 pepijn
 
Fout spreekwoord
Als de nacht valt, is het donker
 
Agenda
Er is geen speeldatum voor deze campagne
Campagne Top 10
Shackled City Adventure Path
204x gespeeld
Way of the Wicked
136x gespeeld
Savage Tide Adventure Path
109x gespeeld
Opa's campaign
63x gespeeld
Campagne Land van Amn
57x gespeeld
Storybook Hendrik
55x gespeeld
Campagne Channath
53x gespeeld
Kingmaker
49x gespeeld
The drow
43x gespeeld
Calimshan
40x gespeeld
 
Populaire lokaties
Grou
76x gespeeld
St. Anna
16x gespeeld
Wytgaard
11x gespeeld
Leeuwarden
5x gespeeld
Grou & St. Anne
1x gespeeld
 
Overzicht gebruikers
Klik hier als je een overzicht van alle geregistreerde gebruikers wilt zien.