Terwijl de rest van de groep zich vrolijk bezighoudt met boompjes (en kleine fairywezens) affikken gaan Licère en zijn minotaur Eirimanthus van zijn hoofd scheiden. Zelfs met een zwaar magisch zwaard is dat veel werk, en na ongeveer tien minuten moeten ze even stoppen – Rizzen ziet gevleugelde figuren opstijgen vanuit het zuiden.

Rook channelt negative energy om de laatste zwerm fairywezens in één keer af te maken, en de groep stelt zich op tussen de vijf brandende bomen. Vijf grote, kristallijne gargoyles vliegen de muur over en hangen voor de groep in de lucht.

“STOP MET HET VERNIETIGEN VAN…” is alles dat ze kunnen zeggen voordat er een cloudkill om ze heen verschijnt.

Daar hebben ze geen last van, en ze vliegen in de aanval. Rook vangt de blik van de voorste met een evil glare en deze is verlamd van angst. Het valt uit de lucht.

De andere vijf vliegen op de groep af: twee vechten met Rook en Rizzen, twee met Onyx en Einar, en eentje met Hai’a. Licère blijft achterin de tuin en probeert een phantasmal killer spreuk uit. Hai’a zou net een vliegende trap uitdelen wanneer zijn doelwit krijst, grijpt naar zijn borst en dood neervalt. Hij zucht en rent naar de volgende. Licère gniffelt en wrijft in zijn handen.

Einar zorgt voor een haste in de combat, en de gargoyles krijgen het zwaar. Ze missen aan alle kanten, en worden tegelijkertijd vakkundig ingemaakt. Licère kan net nog eentje met een phantasmal killer afmaken, Onyx prikt in haarscheurtjes en breekt grote stukken van de gargoyles af. Rizzen springt, blinkt en vliegt tussen de gargoyles in en laat ze verzwakt achter. Rook zorgt dat er steeds meer verlamd worden en Hai’a schopt en slaat wat overblijft kapot.

De laatste probeert te vluchten maar valt uit de lucht door een derde gelukte phantasmal killer.

Daarna is het draak onthoofden, ondoden oplappen, en de plek van de gargoyles onderzoeken. Ze hebben sokkels aan de rand van een meertje, achter de grote, witte toren, naast een standbeeld van een tovenaar met een gezicht dat wat weg heeft van een earth elemental.

Tijd om weer te verkennen.

*******************************************************

De groep maakt nu een rondje van het grote toren – een wit kolom dat verrijst uit de kristaltuin, met twee enorme houten deuren aan de voorkant. De deuren zijn beschilderd met gouden letters – een gedicht?

Zou ik drie kronen ruilen
   voor de Donkere aarde van haar bos?
Zou ik de rode roem van oorlogen ruilen
   voor Een van haar glimlachen?
Zou ik vijfduizend schepen ruilen
   voor Haar wit, onstuimig zee?
Zou ik duizend werelden ruilen
  voor een rustig dagje thuis?

Ze denken even na – koperen draken zijn dol op raadsels, en dan roept Onyx drie keer “NEE!”
Hij trekt en duwt aan de deuren en ze openen.
“Goh. Oké…”

De groep stapt de toren binnen en zien een lege ruimte, bijna 200’ diep, die de hele begane grond vult. Achterin loopt een wenteltrap omhoog, en verder is de ruimte gevuld door een reusachtig schaakbord. Naast het bord staan alle stukken, wit en zwart, met één toevoeging – een rode dame. Zowel het bord als de speelstukken zijn magisch.

Er wordt alweer druk gepuzzeld, en het gedicht wordt telkens weer voorgelezen omdat daar ook het woord “rode” in zit. Drie dames… en de draak heeft drie vrouwtjes, eentje met een bos, eentje uit de zee, en eentje een (ex)krijgsdame. Onyx verveelt zich en verkent de trap. Boven is een soort bibliotheek. Hij komt terug.

Licère summont een mummy, en niemand kijkt er raar van op. De groep hebben onder andere een heroes’ feast gegeten (een bijzondere combinatie rauw vlees, sappige steaks en vers bloed) en de verschrikkelijke vertoning voelt bijna alledaags aan. De mummy schuifelt schoorvoetend en teleurgesteld over het schaakbord onder de controle van Licère. Het probeert af en toe te imponeren, maar wordt weggewuifd door de verveelde necromancer. Daarna hangt zijn hoofd nog lager dan zijn schouders.

Het schaakbord lijkt veilig om op te lopen, en Rook probeert een andere speelstuk te verplaatsen. Het schuift verrassend makkelijk voor een groot blok steen, en wanneer hij al pratend het stuk vooruitschuift drijft het vanzelf in de juiste richting.
Al snel roept hij dingen zoals “Ga twee vakjes vooruit” en “Ga naar F7”. Het blijkt dat de drie dames overal kunnen bewegen, en de andere stukken kunnen naar een gevraagde vak, en daarna alleen ‘legale’ zetten maken.

Rond deze tijd vallen de cijfers en hoofdletters in het gedicht weer op, en gaan Licère en Rook aan de slag met stukken verplaatsen. Licère wil systematisch werken, maar Rook krijgt een flits divine inspiration en stuurt de zwarte dame naar D3, de witte naar H5 en de rode naar rij 1. Hij laat haar lopen van A1 naar B1, naar C1… naar D1… naar E1… en dan gebeurt het!

Het vloer vervaagt en laat een brede wenteltrap zien, dat diep onder de vloer loopt. Voorzichtig vervolgt de groep de trap, en komen ze aan in een ware schatkamer zoals je alleen in verhalen kent!

*********************************************************************************************

Boven - een bibliotheek met een gast - die is raar en mag zijn gang gaan.

Top - een mistige gang leidt naar de slaapkamer van de draak - een permanente "private sanctum" blijkbaar! Hierbinnen zijn plekken om met de consorten te praten - een mooi boompje, een koele poel en een standbeeld van een zesarmige godin in kleermakerszit. Bij binnenkomst begint er iemand te klappen - Dessiter wacht op onze helden.

Hij feliciteert de Knoop en legt wat uit: (Even knip-plak van een voorbeeldgesprek voor de snelheid!)

************************************************************************************************************

As soon as the victory is won, the sound of one person clapping their hands resounds and echoes through the
dragon’s great hall. Dessiter strolls into the chamber and bows, “My lords, ‘tis well done. You are once more victorious. It is a shame that your victory will be so short lived.”

Presumably someone will ask him what he means and at that moment, he explains. “It is my sad and unwelcome duty to report that you are betrayed. When this mission is complete, I know for certain that you will receive an invitation to visit Cardinal Thorn in his secret fortress far to the north. He named it the Agathium, the place of agony, in parody of the great palace of the House of Darius – the Adarium. He will summon you to his throne and there he will destroy you.”

If asked why, he shakes his head. “Paranoia has seized his mind and driven the Cardinal to madness. He has grown to fear you. He is terrified that you rise too quickly and someday soon you will supplant him. With every victory, with every deed, he sees the future more and more clearly. It is a future where he is no longer master of the Knot of Thorns.”

Q: How do you know this?
A: “I have heard it from the lips of the master himself. Even now, he sets the trap. If you go to the Agathium at my dear sister’s invitation, you will die.”

Q: Your sister?
A: “Tiadora. We share a bond ... uncommon amongst devils.”

Q: Tiadora is against us as well?
A: “Tiadora is bound by spell and oath to the master. As long as he lives and possesses control of her, she will do his bidding. I doubt she bears you any true malice. She is simply following orders. But if you could free her from Thorn, she would be useful ally.”

Q: Why should we trust you?
A: “A just question, my lords. In this time of treachery and dark maneuvering, you should trust no one. I come to you with counsel and a warning. Tiadora has already given you the clay seal. When you break it, she will visit you once more and when she does she will offer to take you to the Agathium. If you do not believe me, then by all means, go.

“In a way, though you do not trust me, I am trusting you. There is nothing stopping you from betraying me to Cardinal Thorn besides the truth of my warning. No, if I wanted you dead, far easier to do nothing.

“But you know my warning is true, don’t you? You can sense your master’s growing distrust of you. Once he appeared to you in person, did he not?. Now he sends only proxies. Why would he do this unless fear of your magnificent power builds up within him?

“The truth is that he was worried about you since you held the Horn for seven months. That worry turned into genuine fear when you slew Ara Mathra. And now you are poised to gain the service of Chargammon the Black. Who can blame him for being a little nervous.”

Q: Why do you help us?
A: “I care not one wit which of you rules Talingarde. I would see my infernal master restored to the prominence he deserves and I fear that the Cardinal Thorn is no longer capable of the deed. He is beset by doubts and gripped by fears. This is not the manner of an Asmodean conqueror.

“In you, I see an alternative. In you, my lords, I see a band far stronger than Cardinal Thorn ever was. You will complete Thorn’s plan and return Talingarde to the hands of my master. You will be lords of a new realm where my master is honored above all other gods.”

Q: If you truly think he is unworthy, why don’t you kill him?
A: “I am but a lowly servant of my dark master, my lords. He has given me much, but he has not seen fit to make me powerful enough to deal with one as mighty as the great Cardinal Adrastus Thorn.”

Q: Fears and doubts? What fears and doubts?
A: Bronwyn of Balentyne was truly a beauty without compare. She was so beautiful, she captured the heart of a Cardinal of the Church of Mitra named Samuel Havelyn. Samuel became obsessed with her and she, alas, fell in love with Samuel’s brother, Lord Thomas of Havelyn. Such a tragedy. They had one child before Bronwyn died in childbirth – a son named Richard. Thar child has now grown to manhood and become a paladin.

Cardinal Thorn should be hunting this paladin to the ends of the earth. But he cannot bear to murder his nephew, the last remaining vestige of his beloved Bronwyn’s blood. Yes, Cardinal Adrastus Thorn is Samuel Havelyn. And though he never forgave his brother Thomas (even sending you to kill him), he has also never stopped loving Bronwyn. Love clouds his judgment. Love has made him weak. The Paladin threatens our plans. He has left the side of the king and quests to destroy the Tears of Achlys.He rebuilds his band and hunts my master’s followers from one end of Talingarde to the other. And yet, Thorn does nothing.

Q: So what you have us do?
A: You honor me, O great lords, by asking my counsel. Complete your mission. Slay the King. But refuse the summons. Instead, you must find the Cardinal’s heart. Perhaps you have guessed by now, that the Cardinal is not a living man. By the might of my master, he is reborn – a lich. Like all liches, he is bound to a phylactery. While that survives, Thorn is undefeatable. Find it and you will be able to finally defeat the Cardinal. And then you shall be the master.

Q: Where is his phylactery?
A: “Cardinal Thorn keeps that secret, my lords. I cannot say now where it is, but I promise you, I will not cease to search for it. If it can be found, I will accomplish the deed.

Q: Wait! I signed a contract! I can’t kill Thorn, can I?
A: “Ah, yes. Now we come to the crux of the matter. It is true that you are bound by the Pact of Thorns. To break an oath to my dark master is a serious matter. Even if there are no reprecussions while you live, when you eventually die, well what did the contract say? “Let they who violate this compact suffer all the wrath of Hell unending?” Not pleasant to be sure. But fear not. I have found a loophole.

Q: And that is?
A: “My lords, know that if it were up to me, I would tell you immediately. However, I am bound by my dark lord to first demand a task of you. Within the Adarium is a powerful enemy of my lord – Brigit of the Brijidine. She moves against us. Slay her and then I shall rid you of your burden. When the king and Brigit are dead, we shall speak again.”

When finished, he bows and teleports away.

****************************************HOARD*****************************************

There were three chests full of fine silverware labelled, “For Lunaria, my princess of the moon. ”
These items all had a lunar motif and were of purest silver. There was a magical bag that opened into a space the size of a large room. A flying broom was labelled with a tag that read, “Acquired from one E.L. Phaba, W .W .o.t.W ., after she threatened to ‘send her flying monkeys after me.'” Other items included a small golden idol of a fat demonic or infernal figure of uncertain origin with two ruby eyes; a platinum statuette of a running horse that when tossed into the air would orbit the owner’s head and grant him or her great skill in riding; a large collection of one thousand different gold pieces from across the planes, no two alike; a beautiful and intricate rug made of silk and gold wire covered in arabesque motifs; a rod that extended the duration of a caster’s spells and which resembled a fine black ebony wood walking stick with a silver cobra head; a spice cabinet imbued with magic that prevented stored food from spoiling, filled with over a hundred pounds of exotic spices; a single massive mammoth tusk made of unblemished ivory; a golden sextant in a lacquer case easily fifty or sixty years ahead of current technology; an enchanted ring made of mithral with two green jade studs on either sides that, when squeezed, would cause the wearer to blink in and out of existence; a heavy steel shield that was solid black at first, but when wielded, formed any device desired upon the black field by the bearer and granted a degree of invulnerability; a chest full of finely made board games from a dozen worlds and different eras; six potions wrapped and contained in a belt pouch with a note that read: “Drink for hope.”; a vicious looking helm made from a human skull which featured jagged iron horns; a heavy wooden wine rack with a sign that read, “Medicinal Liquor Only,” and which contained 100 bottles of rare brandies, whiskies and other liquors from across the planes; a large block of obsidian that, though it radiated magic, seemed to be of no real worth; a life-size bronze statue of an elegant nude female elf; and a box full of skulls, including those of a chimera, manticore, wyvern, aboleth, river drake, cyclops, hill giant, and warg as well as other less identifiable bones.

*********************************************************** 

Rizzen was bezig de schatten te bewonderen, en prijskaartjes overal aan te hangen, wanneer hij een drukte in zijn hoofd voelde, afkomstig van Helbrand. Zijn ogen richtten zich op een zijden kussen waarop een robijnen pommel voor een zwaard lag. De pommel schroefde met gemak onderin het gevest, en het zwaard fluisterde, “Maak mij heel, en ik zal u dienen.”

Als laatste tussen alle waardevolle spulletjes was iets vreemds – een kristallijne bol met een drijvende schedel binnen. Licère merkte dit als eerste op, en raapte het bol met twee handen op. Op dat moment lichtten twee bloedrode puntjes op in de oogkassen van de schedel.
“Bevrijd mij,” zuchtte het, “Ik kan u onsterfelijk maken, als u mij maar bevrijdt.”

“Zo dom ben ik ook niet!” lachte Licère, en hij zette het bol weer op een tafel.
“Vertel. Wat levert het op, en hoe?”

Loot LOOT loOt LOot lOot LooT looT LoOT (ik voel me soms ook bard)

Voor Johan - de lootlijst

Loot!

Mooie loot lijst.
Wat wordt er allemaal verkocht?

Concentrerend op de Hellbrand vraag ik hem wat hij nog nodig heeft?

Ik denk kokend water, hij wil thee serveren

Misschien kunnen we ook wel drakenbloedworst maken.

Thee is voor mietjes

@Eric: Het plaatje bij je karakter mag niet van het type pdf zijn.... :-(

Ik ben mij er niet van bewust iets te hebben veranderd, misschien heb ik mijn karaktersheet een keer geupload met de verkeerde knop.
E.e.a. is aangepast.

Ik houd mij aanbevolen voor de onstervelijkheidsthee.