Inhoud Storybook
+ Hoofdstuk 7
+ Hoofdstuk 6
+ Hoofdstuk 5
+ Hoofdstuk 4
- Hoofdstuk 3
  Koers
  Chult
3.1Voorbereidingen
3.2Trossen Los!
  De Boot
3.3Haaienvoer!
3.4Wrede Verstekeling
3.5Aerial Action
3.6Wyverns & Ooze, bah!
3.7Pirates & Pregnancy?
3.8Het komt...
3.9Kraken=Pussy!
3.10Tamoachan dracolisk
  Dracolisk
  origineel plaatje
3.11Vervelend Varrangoin
3.12Urol? Oerol!
3.13Storm en Zeewier
3.14Zeewieraanval!
3.15Het zwart hart
  Sargasso - kaart
3.16The Mother Of All
3.17Victory!
  Loot en stats
+ Hoofdstuk 2
+ Hoofdstuk 1
 
Login
Loginnaam
Wachtwoord
 
 
Registratie
Wil je ook zelf nieuws-berichten, sage advice tips, forum berichten en nog veel meer kunnen achterlaten op deze site? Vraag dan hier een useraccount aan.
Registratie
HOMEPAGE | SAVAGE TIDE ADVENTURE PATH | HOOFDSTUK 3: THE SEA WYVERN'S WAKE
Ow! Ow! Ow! Shit! >Opposed grapple< Ow! Ow! Ow! Shit!Ow! Ow! Ow! Shit! >Opposed grapple< Ow! Ow! Ow! Shit!Gespeeld bij/in St. Anna op 14 jan 2009
(reacties)
Het zeewier om het schip heen verandert in een grijpend, klauwend massa – het werk van de opgeroepen assassin vines. Achter de bewegende lianen staan honderden Vine Horror’s. Elke vine horror houdt een linkerhand over de massa lianen en het lijkt als of ze in communicatie zijn. “Hierheen komen was de makkelijkste helft van de klus!” zegt Hope. De groep kijkt snel rond. De planken zijn nat en bijna onzichtbaar, bedekt met glibberig zeewier. De mast staat nog, zonder zeilen, en verder is het helemaal kaal. Trappen aan de kanten leiden tot een verhoogd achterdek, en tussen de trappen in hangen twee deuren uit de scharnieren. Achter de deuren leidt een brede trap naar beneden. Een onzichtbare Tin-a-Tin vliegt stilletjes naar beneden en zet haar hoofd voorzichtig tegen een deur aan de rechterkant. Ze zet alle andere geluiden uit haar hoofd en luistert hard voor … iets. BOEM! Ze draait zich om, geschrokken, en ziet Hope de achterste kamer binnen lopen. Verrotte deuren liggen op de vloer van de kamer van de kapitein. Groen licht lekt naar binnen door de met zeewier afgesloten, kapotte ramen in de spiegel van het schip. Een verrot bureau staat voor de ramen, en geen muur is te zien – alles is dik bedekt met zeewier. Hope loopt vrolijk de kamer in en kijkt achter het bureau. Plotseling schieten vier armen uit het zeewier, twee aan elke kant! Twee opeens zichtbare Vine Horrors proberen Hope bij de keel te pakken, maar hij schudt ze vaardig af, stapt terug en hakt op de eerste in. Zijn adamantine bijl snijdt grote stukken van het beest af, die op de vloer liggen te trillen. Templeton hoort Hope vloeken en rent de kamer in. Hij roept, “Controllers!” en maakt een salto over het bureau richting de tweede Vine Horror. Versneld door spreuken, magische laarzen en zijn eigen vaardigheden heeft de Horror geen schijn van een kans. De Genasi eindigt zijn salto met al zijn gewicht geconcentreerd op de vele punten van zijn twee schilden, en deze snijden het plantbeest helemaal kapot. Sheler kijkt naar binnen en ziet de twee jongens bezig, “Dat komt wel goed,” zegt ze, en ze loopt door de deur die Tin-a-Tin inmiddels heeft geopend. De zwaar beschadigde Vine Horror kijkt naar Hope en een bijna menselijke glimlach verschijnt op het groene gezicht. Het zeewier op de vloer komt tot leven en bindt Hope van top tot teen in. De Vine Horror zwaait en een gaatje verschijnt in de grijpende lianen, precies tussen Hope zijn benen. De Horror schopt hem daar, hard, en stapt terug – buiten bereik van een kopstoot of vuist van de geïrriteerde Forsaker. Het kost Hope wat moeite maar uiteindelijk kan hij zichzelf vrijscheuren van al het natte klimop. Hij smijt de laatste sliertjes op de grond, en raapt zijn bijl op. Templeton maakt weer een sprong en komt bijna in de beurt van de Vine Horror wanneer er weer zeewierlianen hem uit de lucht plukken. Ze wurgen hem, proberen hem te ontwapenen en doen op alle mogelijke manieren hun best om hem tegen te houden. Toch heeft hij net genoeg impuls over om met één schild de kop van de tweede Vine Horror eraf te snijden. ***************************************************************************** Het zeewier valt weer stil op de planken met een nat plopgeluid en Bohairic knikt van de deurgang, “Knap werk, jongens.” De rode plekken op Hope zijn nek beginnen te verdwijnen terwijl hij de pijn in zijn kruis afloopt. Hij halt de la uit het bureau en raapt een envelop en een zakje op voordat hij de groep weer inhaalt in een wandelgang aan de bakboordkant van het wrak. Bohairic drijft een paar centimeter boven de natte, groene planken en Tin-a-Tin is nog steeds niet te zien. Templeton staat achter Sheler en Timothy bij een open deur. De stem van Tin-a-Tin luidt uit de volgende ruimte, “All clear. Ik ga naar de volgende.” De anderen lopen verder en na hen loopt Hope langs een open deur. Hij neemt even een kijkje naar binnen. Het licht van de harnassen van Templeton en Sheler in de gang is meer dan genoeg, zeker met zijn ogen. Ooit was het een soort opslagplaats, voordat het zeewier van beneden er doorheen brak. Overal liggen kisten, dozen en pakjes, zowel open als dicht. In een paar secondes ziet Hope beschuit met zwammen op, glasscherven, natte papieren, verroeste spijkers, gescheurde en beschimmelde kleren, dode ratten, levende kakkerlakken en wormen, spinnenrag, kleine krabben en botjes. Alle planken zijn van de muren gevallen en alles is bedekt met nat zeewier. Hij loopt door naar voren, naar de mogelijke actie. Aan het eind van de gang gaat na een tijdje een deur open. Het gekraak van gezwollen hout wanneer de deur open gaat zet iedereen aan vol alert. “Gadverdamme! Hrrg!” zegt Tin-a-Tin. Een vieze stank van vrottend vlees vult de gang. “Jakkes! Gadver… blijkbaar de keuken, jongens. Als ik jou was zou ik wachten als ik trek had. Ik ga nog even zoeken.” Een minuut later gaat er nog een deur luidruchtig open, aan de stuwboord kant van de keuken, en de rest van de groep loopt de keuken in. Hier is het net zo’n puinhoop als in het ruim, alleen met de extra ergernis van rottend vlees en bedorven kaas. Alle voorraadvaten zijn opengebroken en het zout is al lang opgelost. Templeton vindt een paar flessen met kurken nog in en veegt ze schoon. Een donkerrode vloeistof is zichtbaar binnen en hij zwaait met zijn hand achter zijn rechteroor. Zijn schild onthoofdt daarmee bijna Bohairic. “Lekker, een wijntje!” ******************************************************************************** De stem van Tin-a-Tin luidt uit het niets, “We kunnen niet verder! De gang aan de andere kant gaat terug naar achteren.” “Dacht het niet!” zegt Hope, en hij hakt op de keukenmuur in met zijn reuzenbijl! De bijl bijt in de muur en hout breekt aan beide kanen van waar het inslaat. Tegen de tijd dat de bijl bij de vloer is, is een twee voet breed en zes voet hoge opening ontstaan. Hope heeft geen tijd om het te bewonderen, want groene lianen wikkelen zich om zijn bijl en armen heen, en slepen hem het gat in! Van achter de muur komen vreselijke geluiden, alsof iemand helemaal afgetuigd wordt door sterke plantbeesten met klauwen en wurglianen. Tegelijk barst de vloer van de keuken in wurgende lianen uit! Bohairic wordt uit de lucht gehaald en omgewonden door de taaie, natte slierten. Happend voor lucht, hij doet zijn best zijn longen te vullen en wordt per seconde roder in het gezicht! Sheler en Timothy weten de zoekende planten te ontwijken, en een vloek uit de lucht geeft aan dat Tin-a-Tin ook doelwit is geweest, maar ook heeft ontsnapt. Templeton wordt van alle kanten aangevallen maar houdt zijn schilden draaiend. De punten glinsteren in het licht van Sheler en snijden de lianen uit de lucht. De groep gaat gelijk over naar aanvallen en aan beide kanten van de muur wordt er zwaar gevochten. Bohairic teleporteert uit de wurggreep en vliegt bij het plafond naast het gat. Hij lijkt heel geconcentreerd. Lianen schrapen langs de muur en dichten het gat. Alleen in een donkere kamer, omringd door een onbekend aantal vijanden, begint Hope te glimlachen. In een paar secondes raken zijn ogen gewend aan het schemerlicht dat door het gat de kamer toch bereikt. Hij houdt zijn bijl hoog en wacht zijn kans af. In de vieze keuken kijkt Sheler snel rond; er zijn geen vijanden te zien, alleen overal lianen. Zelfs degene die Bohairic net in een wurggreep had is niet te onderscheiden van de rest van de planten op de vloer. “Ik lok ze uit – merk hun plaatsen!” De druïde springt, rolt en danst door de keuken heen. Van verschillende plekken schieten lianen de lucht in, grijpend voor haar snelbewegende vorm. Ze ontwijkt ze met gemak en komt tot rust naast het gat. “Ik zag maar twee…” Haar kleine vorm wordt ineens opgeslokt door tientallen lianen die uit de vloer groeien waar ze nu staat! Een groene cocon omhult haar en begint te krimpen. Ze probeert iets te zeggen – een vloek of een spreuk – maar meer takken groeien uit de lianen en schieten haar mond in. Ze begint te kokhalzen en te schudden. Timothy reageert snel en roept een zilveren licht op, dat zijn hele lijf omringt. Het licht vloeit naar een punt boven zijn hoofd en flitst naar het zeewier dat Sheler wurgt, zonder enige reactie. “Wat moet ik doen?” roept de priester, helemaal van slag. De druïde kan hem niet beantwoorden maar is gelukkig voor alle situaties voorbereid. Ze wurmt een hand naar boven en snijdt met een grote klauw de lianen in haar mond door. Ze spuugt de liaan uit en stuurt haar hulpje aan, “Ik kan dit wel aan, help de anderen!” ***************************************************************************** In de voorste kamer heeft Hope het ook naar zijn zin. Hij ziet beweging bij de muur en schuifelt naar voren door de trekkende lianen. Zijn bijl komt omhoog en komt neer in de borstkas van een Vine Horror. De bovenhelft van het ding hangt in tweeën, met het hoofd bij zijn buik. Het gezicht van het ding draait om en het glimlacht, ondersteboven, naar zijn tegenstander. Templeton snijdt een gat naar de andere kamer en schiet zijn maat te hulp. Met zijn linkerschild dicht bij de vloer houdt hij lianen tegen, en elke plant die hem aanval valt in stukken op de vloer. Hij komt naast Hope en mept de Vine Horror met zijn rechterschild. Het lachend gezicht wordt verscheurd door de punten en de Horror valt uit elkaar. Op het moment dat de Vine Horror sterft stappen twee meer uit de groene muren tussen de keuken en de andere ruimte in. De eerste glipt de keuken in en de tweede valt Templeton met grote klauwen aan; de eerste slag weert hij met zijn schild af maar de tweede schiet onder zijn schild richting zijn buik. “TSJOK!” Hope z’n bijl snijdt de hele arm van de Vine Horror af en het valt gelijk slap op de vloer. De Vine Horror kijkt naar het stompje en zeewier wurmt zich in de vorm van een arm eruit. Afgeleid door dit bizarre reconstructie hoort niemand een derde Vine Horror die achter Hope uit de muur komt. Deze tilt zijn armen omhoog, maakt een dubbele vuist, en hamert op Hope zijn nek met botbrekende kracht! In de keuken vecht Sheler nog steeds tegen de assassin vine die haar in een wurggreep heeft. Ze ziet de vine horror op haar afkomen en voelt de assassin vine haar proberen rechtop te trekken, een makkelijker doelwit voor de Horror. Ze duwt met al haar kracht naar links en voelt de vine tegen haar in duwen. Op het laatste moment, met de klauwen van de Vine Horror al in beweging, laat ze zich meegaan met de lianen die haar vasthouden. Ze schiet naar rechts voordat de lianen haar weer opvangen, maar het is net genoeg. De Horror mist en ze kan haar klauwen uitreiken en de arm van het plantbeest raken. Gouden ijs straalt uit haar klauwen en bedekt de Horror, die met moeite zich omdraait voor een volgende aanslag. Hope rolt met de vuistslag op zijn nek en komt omhoog met de Horror tussen Templeton en hem in. Bohairic eindigt zijn introspectie en komt in actie. Zijn zelfverzekerde stem geeft iedereen nieuwe moed, “Ze krijgen ook hun kracht va hun verbinding met het zeewier! Haal ze onderuit en je verbreekt dat even!” Tegelijk gebruikt hij een spreuk om de vijanden te vertragen. De Horror en de Vine in de keuken bewegen als mimespelers, terwijl de Horror in de voorste ruimte zijn uiterste best blijft doen om Templeton in stukken te scheuren. Helaas voor het plantbeest heeft het geen schijn van een kans; elke keer dat het aanvalt weet Templeton de aanval te weren en de Horror wordt van de vloer gehaald, voordat het eindigt op de vloer. Hope laat ze spelen en springt de keuken weer in. Elke keer dat de Horror opstaat steekt Templeton er weer in, en in een mum van tijd is het verslagen. Tegelijk valt de meewerkende assassin vine ook stil. In de keuken heeft Sheler de Horror zo vaak beschadigd dat het niet meer kan bewegen. Het gouden standbeeld staat naast haar en kijkt toe terwijl ze tegen de wurgende assassin vine vecht. Hope eindigt het spel met één slag, die het beest in tweeën splitst.

***************************************************************************** Een paar minuten later staan ze alle zes in het voorste ruimte. Er zijn geen andere deuren, en ook al heeft Tin-a-Tin een verstopte passage gevonden tussen een gang en de voorste ruimte heeft ze geen andere deuren kunnen vinden. Tin en Timothy lappen de gewonden op met toverstokjes en spreuken en de rest doorzoeken de ruimte. Een luik in vloer leidt dieper het schip in en Hope veegt het zeewier uit de weg. Templeton haalt de luik open en de zes laten zich naar beneden vallen. Het is hier vochtig en heet, en het enige licht komt van de harnassen van Templeton en Sheler. Dit is genoeg om een verrotte ruimte te laten zien. Ze konden net zo goed in een grot kunnen zijn, een grot bedekt met stinkend, rottend zeewier. Nergens is het hout van het schip nog te zien. Ze gaan er van uit dat de vorm van het schip nog telt, en doorzoeken de achterste muur. Tin vindt scharnieren onder het zeewier en spuit olie over ze heen. “Alsof dat gaat helpen!” zegt ze met een zenuwachtig lachje. Templeton duwt een deur open en hun harnassen verlichten de ruimte – het ruim van het schip. Het ruim is leeg, behalve voor een aantal kisten achterin aan de rechterkant. Achter de kisten steken twee schotten uit van de wanden, en tussen de schotten in gaat het ruim verder. Hoe verder weg ze kijken, hoe donkerder en viezer het wordt, en achter de schotten zien ze een gat in de vloer die diep naar beneden gaat. Bij de kisten wordt het zeewierlaag dieper en onregelmatig, alsof er meer schatten eronder liggen. “Oei, kisten!” Tin, nog altijd vliegend en onzichtbaar, glipt de kamer in en glijdt voorzichtig met haar rug tegen de wand het ruim in. “Laten we zien of de baas hier woont,” zegt Sheler, en ze loopt het ruim in. Halverwege de schotten begint een bult te bewegen. Voordat Sheler een sprongetje achteruit kan doen worden haar voeten gepakt door iets onder het zeewierlaag op de vloer. De bult verrijst uit het zeewier, een enorme beest dat het meest op een dode worg lijkt, geanimeerd door zeewier. Zijn schouders zijn vol zeven voet van de vloer en het beest is minstens twaalf voet lang van neus tot staart. Verrotte vlees hangt van bleke botten af, en door alles beweegt zeewier. Van de schouders van het beest spruiten groene tentakels van zeewier en het zijn deze die over de vloer lagen uitgereikt, wachtend op prooi. De druïde wordt vastgepakt en met een zweepbeweging van de tentakel vliegt ze naar de wachtende tanden van de vinewolf. De kaak van het ding hoeft geen natuurlijke wetten te gehoorzamen, en opent verder dan Sheler had kunnen geloven. Ze vecht tegen de ijzeren greep van de tentakel, maar het is vechten tegen de bierkaai. Waar ze een seconde eerder op de vloer stond hangt ze nu voor tientallen wrede tanden in een hoofd zo groot als haar hele lijf! Alleen haar fantastische lenigheid redt haar leven in dat seconde; de muil klapt dicht en ze buigt haar hele lijf uit de weg, haar hoofd bij haar voeten! Hope springt in actie en rent haar te hulp. Zijn bijl vliegt van zijn rug en glimt in het licht van de twee harnassen. Halverwege de monster gebeurt het weer. Tentakels op de vloer wikkelen zijn voeten in en halen hem de lucht in. Een tweede door zeewier geanimeerde lijk van een reusachtige wolf ontspringt uit de vloer, en deze heeft geen moeite met het inpakken van de grote Forsaker. De tentakels rollen hem op en halen hem in, zijn armen vast tegen zijn lijf. Voor een tweede keer opent een grote muil, en Hope kan niet uit de weg komen. Slagtanden bijten diep in zijn zij en bloed sproeit over de vloer. De muil opent en de tentakels sleuren hem omhoog, waar ze hem op een betere hoek proberen te houden voor de volgende hap. Bohairic kijkt door de deuren heen en denkt razendsnel hardop in een mompelend monoloog, “Plantbeesten, geanimeerd, we kunnen de controle zo niet kunnen breken, aanvalspatroon heeft iets van een rhagodessa –van het Eiland! De baas kent die dingen, gebruikt hun tactieken… maar rhagodessa zijn ongedierte en dit is een plant, MAAR OOK een denkende wezen! Geen instinct… ja… dat kunnen we gebruiken! Als hun prooi een schijnbeweging zou maken zou een rhagodessa gewoon aanvallen. De hersens achter deze zijn slimmer, en de aarzeling geeft je een kans….” Hij verheft zijn stem, “Gebruik overduidelijk schijnbewegingen - wanneer je loskomt dan!” ***************************************************************************** Met bloed op de vloer besluit Tin-a-Tin de kisten even te laten. Met een flits van haar armband wordt ze weer zichtbaar, en een pijltje prikt in één van de grote plantwolven. Tin heeft een deel van haar bewustzijn gefocust op het puntje van de pijl en heel even krijgt ze inzicht in de elementale verhoudingen binnen het beest. Als plant heeft het geen zenuwstelsel zoals een vlees en bloed mens, en verricht onder andere elektriciteit niet zo veel schade. Tin tapt een deel van deze weerstand af, maar ze merkt dat het weinig invloed heeft op het beest. “Sorry, Bohairic, het is gewoon immuun voor je stroomstootjes!” De twee wolfplanten proppen hun prooi weer in hun muilen en knagen er op los. Zowel het gebrul en gevloek van Hope als de schelle gebeden van Sheler spoort de rest aan tot heviger actie. Terwijl Hope zijn dolk pakt en zijn vinewolf begint te steken, rent Templeton op de andere af! Met de schild voor zijn linker schouder ramt hij de rechter schouder van de vinewolf, en de punten zinken diep! Zonder verlies van impuls rolt hij langs de flank van het beest terwijl de linker schild blijft zitten. Hij opent zijn armen wijd en hamert de rechter schild diep in de heup van de plantwolf. Voordat de andere de kans krijgt om zijn blootgestelde middenrif aan te vallen trekt hij beide schilde weer uit en geeft hij beide een draai! Stukken plant, bot en verrotte orgaan vliegen uit de gaten die de schilden achter zich laten. De Genasi staat in een defensieve houding tussen de twee beesten in en inspecteert de schade maar de vinewolf geeft geen teken dat de schade er toe doet. Het blijft aan Sheler knagen. De druïde kan zich niet vrijwurmen. Weerhaken in de tentakels verhinderen al haar ontsnappingspogingen – ook iets van de rhagodessa. Bohairic knikt naar Timothy en hangt gespannen in de lucht, wachtend op zijn kans. Timothy oppert een spreuk en een lichtbol verschijnt om hem heen. Het licht focust weer bij zijn hoofd en schiet in twee felle stralen op de wolf die Sheler vast heeft. De licht laat oppervlakkige brandwonden achter en Bohairic maakt gebruik van de afleiding; hij vliegt naar Sheler toe, raakt haar aan, en de twee verdwijnen! De tentakels zoeken een doelwit maar de twee verschijnen weer bij de deur, buiten bereik van de vinewolf. Met de wolf voor haar op zoek naar een slachtoffer vliegt Tin terug naar de ingang. Onderweg gooit ze met de Maztikaanse dolk op Hope zijn tegenstander. De dolk snijdt een tentakel in tweeën en verschijnt weer in haar hand. Met een grom schudt Hope de andere tentakel van zich af. Hij schopt zijn bijl, die in het zeewier ligt, naar zijn uitgereikte hand toe en haalt uit naar de plantwolf. Naast hem is Templeton bezig met de andere wolf. Twee draaiende schilden weren tentakels af en bij elke kleine opening bewerkt hij het karkas met de glimmende punten. “Tunnelgraven? Leuk idee!” zegt Hope, die meer als houthakker dan tunnelgraver te werk gaat.
***************************************************************************** Het lijkt dat ze beginnen te winnen wanneer de vuile stank ineens erger wordt en tientallen oorverdovende, jammerende stemmen vullen het ruim. Uit het zeewier bij de put verrijst iets verschrikkelijks. Het lijkt een enorme zak stinkende vegetatie, bedekt in schreeuwende mensachtige gedaantes die allemaal worstelen om vrij te komen van het ranzige vlees. Een opgezwollen buik bedekt in dik, groen slijm hangt van de donkere figuur. Het infantiele gejammer weerklinkt uit de weerzinwekkende passagiers die zich langzaam uit hun moeder vrij proberen te komen. Minstens twintig voet lang, de groteske vrouw/plant hybride is een nachtmerrie van slijmige armen en geclusterde ogen, een piramidevormige massa dat eindigt in een hoofd vol ogen en doornachtige tanden. De Moeder van Alles is wakker en zij is pissed. Hope en Templeton veranderen hun houdingen vanwege de nieuwe dreiging, maar het helpt niet. Ze vloeit het ruim binnen, rekt uit, en daalt neer op Templeton. Lange klauwen pakken hem vast en haar mond opent, wijder dan de Genasi en zijn schilden. De moeder slikt hem helemaal in en het wordt een stuk donkerder in het ruim. Wanneer de Moeder terug naar haar eerste positie krimpt staat de Genasi nog wel, maar bloed stroomt van schaafwonden en scheuren aan alle kanten van zijn lijf, vooral op het hoofd. De klauwen laten hun sporen achter maar niets vergeleken met de duizenden tanden. Met de Moeder terug bij de schotten is het ruim weer verlicht door de twee harnassen, op Sheler in de achterkamer en Templeton tussen de vinewolven in. Templeton schudt het bloed uit zijn ogen en stapt opzij, met de vinewolf tussen hem en de Moeder in. De wolf probeert hem te grijpen maar de tentakels slaan op het dek naast hem. Water en stukken zeewier vliegen de lucht in, en de planken kraken onder de kracht van de slag. Het beest schudt zijn hoofd en loenst naar de Genasi in, blijkbaar verblind door het licht dat uit zijn harnas straalt. Met het beest uit balans gaan de schilden weer in de aanval. Templeton hakt de schedel van de vinewolf in stukken en blijft hakken en graven totdat het ding in elkaar zakt op de grond. Hope springt op Moeder af maar wordt uit de lucht geplukt door de vinewolf achter hem. Alweer wordt hij opgerold en naar de grote muil gesleept. Zijn bijl klettert weer op het dek wanneer zijn armen ingerold worden en alweer gaat het ding aan hem knagen. De wonden van de vorige aanval zijn nog lang niet genezen en het ziet er niet goed uit. Met Hope ingepakt staat Templeton alleen voor Moeder.


KarakterSpelerXPInfo
Bohairic Tuning 775
Hope Pake 775
Sheler Vulridir Sr 775
Templeton Johan 775
Tin-a-Tin Jacco 775
Plaats de muis boven het om detail informatie te zien.

Gepost door Jeff op 22 januari 2009 om 0:18 uur.
Reacties van bezoekers (96 reacties)
JeffJeff
Ain't she purrrty? What a gal!
Gepost op 15 januari 2009 om 0:05.
TuningTuning
Hehe, niet bepaald de goede foto kant ;-)
Gepost op 15 januari 2009 om 7:21.
PakePake
Het lijkt ideaal materiaal om met een Axe doorheen te hakken
Gepost op 15 januari 2009 om 7:37.
TuningTuning
Denk om de sidderaal... :-)
Gepost op 15 januari 2009 om 8:36.
JohanJohan
Eric we hadden gisteravond bedacht om komende woensdag het gevecht van afgelopen woensdag voort te zetten. Dan weet je dat maar vast. Kun je er alvast op voorbereiden. :-)
Gepost op 15 januari 2009 om 15:51.
PakePake
Nah
Gepost op 15 januari 2009 om 17:07.
PakePake
Ben benieuwd hoe lang Hope kan blijven staan nog woensdag, misschien kan iemand het even over nemen, zodat Hope een paar rondjes kan healen. KILL IT
Gepost op 17 januari 2009 om 11:30.
TuningTuning
Bohairic kan het denk ik een halve ronde overnemen :-)
Gepost op 17 januari 2009 om 12:04.
TuningTuning
max....
Gepost op 17 januari 2009 om 12:04.
JohanJohan
Wie had je in gedachten om het even over te nemen om klappen te vangen? Boharic misschien een goede optie? :-) Na een paar rondjes healen is de combat over. Misschien dat we 'het' kunnen vragen om even te wachten zodat we even op adem kunnen komen?
We hebben nog maar 1 van de 2 honden neer en we zijn al half dood. Nu is er ook nog een mother of all bijgekomen.
Gepost op 17 januari 2009 om 12:08.
Wie zegt wat?
Alleen bij een actieve campagne kun je (indien ingelogd) reacties achterlaten.
© 2003 pepijn
 
Fout spreekwoord
Denkend aan Holland, zie ik trage, stroperige discussies, voortsukkelend in een geflipt poldermodel
 
Agenda
Er is geen speeldatum voor deze campagne
Campagne Top 10
Shackled City Adventure Path
204x gespeeld
Way of the Wicked
136x gespeeld
Savage Tide Adventure Path
109x gespeeld
Opa's campaign
63x gespeeld
Campagne Land van Amn
57x gespeeld
Storybook Hendrik
55x gespeeld
Campagne Channath
53x gespeeld
Kingmaker
49x gespeeld
The drow
43x gespeeld
Calimshan
40x gespeeld
 
Populaire lokaties
Grou
76x gespeeld
St. Anna
16x gespeeld
Wytgaard
11x gespeeld
Leeuwarden
5x gespeeld
Grou & St. Anne
1x gespeeld
 
Overzicht gebruikers
Klik hier als je een overzicht van alle geregistreerde gebruikers wilt zien.