Eenmaal wakker merkt een aantal van de groep dat ze nog last van hun verwondingen hebben. Sam loopt een beetje mank en heeft rode brandvlekken op zijn gezicht. Templeton heeft ook donkere littekens op zijn gezicht en handen, maar klaagt niet zo veel als Sam. Shamanilla heeft veel meer blijvend letsel; een verschrompelde linkerarm die erg veel pijn doet en ook rode blaren op haar schouder, nek en kin. Ze gebruikt haar krachten om ze te genezen, en zoals normaal verschijnen kleine drakenschubben over haar huid tijdens de procedure. Alleen lukt het haar niet om de wonden te genezen,

"Alsof iets de healing weer afstoot! Ik voel een druk in mijn hoofd en krijg een beeld van een enge glimlach - van die lich met zijn te grote tanden. Hij heeft de wonden vervloekt!"

"Ik probeer het even," zegt Tin-a-Tin, en ze zwaait met haar nieuw toverstokje. De opgeslagen "Cure Moderate" vloeit er wel uit, maar ook deze heeft geen effect. "Klote lich!"

Bohairic klapt het boek in zijn linkerhand dicht en kijkt rond, "Shamanilla, wat zijn de opties? Gaat het vanzelf beter worden, of zijn de wonden echt onheil gemaakt? "

"We blijven zo totdat we op heilig grond de genezing proberen." zegt Shamanilla.

"Dan gaan we eerst terug naar Farshore, lijkt mij. Die lich gaat zijn ding doen en hopelijk zal het weer beter worden. Zodra we fit zijn komen we bijzonder goed voorbereid terug. Die Beholders zinnen mij ook niet maar nu weten we wat ons te wachten staat. We zullen keihard toeslaan en het zuidelijk eiland weer veiligstellen."

De groep blijft de hele dag in een nieuwe Hut, en zodra het donker wordt staan ze weer op dek. Het weer is veel beter geworden en de zterren zijn zichtbaar. Bohairic stelt een koers in met de Schaduwkaart en het schip wordt opgeslokt in donker schaduwspul.

Een paar minuten later vliegt er een Beholder naar de plek waar het schip net lag. Het komt tot stilstand boven het water en alle oogstengels kijken omhoog, omlaag en eromheen. Een ring om één van de oogstengels gloeit zacht en de Beholder vliegt met grote snelheid richting de piramide.

*************************************************************************

Terug in Farshore worden ze verwelkomd en zitten ze snel bij Lavinia in de tuin. Lopend door het stadje is het te merken dat iedereen blij is om ze te zien... en niemand is minder blij dan Lavinia Vanderboren, of misschien Hope. Ze hebben een drukke week gehad, en de vele blikken die ze naar elkaar werpen spreken boekdelen. Nadat ze van de ondoden hebben gehoord delen ze hun eigen verhaal. Contact met de Olman groeit voorspoedig, en Farshore beleeft ook een echte groeiperiode. Toch moeten ze vertellen dat er de laatste tijd weer verontrustende geluiden te horen zijn. Een aantal winkeliers, bijvoorbeeld, zuchten wanneer ze Tin-a-Tin zien. Hun dankbaarheid voor de groep overtreft alles, maar na een paar borrels, als Lord Meravanchi in de buurt is, zijn ze bereid om te mopperen dat Lavinia niet echt hart voor het volk heeft... dat ze haar huurlingen carte blanche geeft met hún kostwinning. Gelukkig zien anderen Tin als een soort gek kind aan, alhoewel een erg machtig kind, en zij hebben het door dat ze voor glimmende voorwerpen gaat en niet dure dingen. Zij verstoppen juist waardeloze maar erg shiny dingen tussen hun echte waren in, en glimlachen als Tin weer toeslaat. Onder de mensen die achter Lavinia staan heeft dit zelfs een naam, Tinlokken, en houden ze met elkaar een puntentelling bij.

Dit soort geruchten ontstaat niet uit het niets. Blijkbaar heeft de Meravanchi-kamp zich nog niet helemaal neergelegd bij hun nederlaag. Bij een simpele maaltijd van brood, koffie en eieren vertelt Lavinia haar volgende plan. Ze zit op een wit-geschilderde rattan stoel en Hope staat achter haar, zijn hand op haar schouder. Af en toe gaat haar hand omhoog om zijn vingers aan te raken.

"In de week dat Hope en ik weg waren heeft mijn persoonlijke reputatie een aantal klappen opgelopen. De mensen hier hebben het zwaar gehad, en veel dood en verderf gezien de laatste tijd... onder mijn leiderschap. En dan kwam Van... mijn broeder aan. Nu hoor ik het gezegd dat er een vloek op mijn familie rust, en zelfs datik de hele aanval in gang heb gezet."

"Ja, en we weten wie die geruchten heeft bedacht!" mompelt Hope.

Lavinia neemt en slok thee en gaat door, "Dat zal wel, en ik wordt er ook niet blij van, maar na alles wat we hebben meegemaakt laat ik een paar geruchten mij niet weerhouden van het echte werk. Ik snap dat de mensen ongerust zijn, en ik wil mijn best doen om hun zorgen weg te nemen. En daar komen jullie weer in beeld."

Ze legt haar kop neer en Hope vult het gelijk van een porcelein theepotje. Templeton kijkt naar Tin en tilt een wenkbrauw omhoog. Tin giechelt.

"Aan de noordkust van het eiland leeft een gigantisch Dragon Turtle; jullie hebben het al eens ontmoet. Het beest noemt zichzelf Emraag, maar de Olman noemen hem 'De Gulzige.' Blijkbaar eet het graag schepen en mensen op - hele bemanningen soms! Nog erger, de Kraken Society heeft een deal met het beest gemaakt dat het hun schepen met rust laat terwijl ze naar Gallivant Cove varen. Lord Meravanchi wil niet "onderhandelen met monsters" en vindt het dus beter dat onze bevoorradingsschepen opgeslokt worden en dat ons volk honger lijdt. Dus, om de kolonisten gerust te stellen wil ik het beest temmen. Ik zou jullie willen vragen om naar de noordkust te varen en Emraag de Gulzige op te zoeken. Ik geef je een hoop spul mee uit het huis om het beest om te kopen.. ik bedoel, als huldebetuiging. Met de veronderstelling dat schepen met de vlag van Farshore... of nog beter de Vanderboren vlag... met rust gelaten worden. Als jullie een afspraak kunnen maken is dat geweldig. Zo niet.. vertrouw ik erop dat jullie op een andere manier de wateren veiligstellen. Nog belangrijker is wat de Kraken Society zocht in Gallivant Cove, die zogenaamde Lords of Dread."

Lavinia schuift een aantal papieren naar Bohairic toe.

"Deze waren in dezelfde kist als het dagboek van .. mijn broer. Het schijnt dat de Kraken Society een heleboel van die Schaduwparels heeft gekocht. Dezelfde als die ene parel bij Kraken Cove vorig jaar. Het idee dat er tientallen van zulke dingen in de handen van de Kraken Society zijn... vreselijk."

Lavinia neemt nog een slokje thee, kijkt naar haar volle kop en naar Hope, en dan weer terug naar de nieuwe groep.

"Ik weet dat het gevaarlijk is om met zo'n beest te onderhandelen, maar als Emraag voor ons werkt kan hij misschien ook wat vertellen. In ieder geval, met zijn goedwil heb je toegang tot die Lords of Dread. En is het een grote stap voor heel Farshore, een grote stap dichterbij een vaste bestemming worden voor koopvaardij in plaats van een geisoleerd stadje. Ik vraag het jullie namens heel Farshore."

Bohairic leest voor van het briefje, over grotten en troglodytes, slaven en een parel. "Het klinkt heel gezellig daar."
Sam doet zijn hand omhoog en idedereen kijkt naar hem toe. Lavinia kijkt een beetje verbaast,

"Zeg gerust wat je wilt zeggen, meneer Greenhand, je hebt het recht meer dan verdiend."

Sam kijkt om zich heen, "Het klinkt interessant, en eerlijk gezegd klinkt het leuker dan Beholders en een Lich op dit moment. Ik weet dat ik er wel zin in heb... maar hoe zouden we conact kunnen maken met zo'n beest? Waarom zou hij ons schip niet gelijk aanvallen?"

Hope stapt naar voren en grinnikt, "Ik ben blij dat iemand de juiste vragen stelt - want dat vroeg ik mij ook af. Het schijnt dat die Olman een speciaal muziekinstrument hebben die zeewezens lokt.. het heet een zeeskirl - en het maakt een soort verdronken muziek wanneer je het onderwater speelt. Met een beetje mazzel hoort Emraag het en komt hij eerst even kijken. We hebben er één laten maken, en het ligt al klaar bij de pier. Ik hoop dat één van jullie een beetje goed kan spelen!"

"Ach," zegt Shamanilla, "Die jongen zou niet weten of hij dat ding moet zuigen, blazen of uit de kleren helpen. Ik speel het wel."

*************************************************************************

De volgende avond is de Zeewyvern klaar om te vertrekken. Vier grote kisten staan op dek, samen met een standbeeld, klaar om in het ruim geladen te worden. Bohairic krijgt een sleutelbos met vier messing sleutels, en maakt de kisten gelijk open. De inhoud van alle vier kisten verdwijnt in zijn magische tas, en dan kijkt hij naar het standbeeld. Het is indrukwekkend; een acht voet hoog beeld van Ventrue Vanderboren, een beroemde ontdekkingsreiziger... en kaper. Met een spreuk verkleint Bohairic het standbeeld, en ook deze verdwijnt in zijn tas.

Een aantal vissers en dorpelingen staan op de pier, klaar om de Wyvern uit te zwaaien. Ook de Jade Ravens, Hope, Lavinia en de beide Meravanchi's staan er. Deze laatste hebben al gezegd dat dit reisje van het gekke is, en dat het alleen maar problemen zal opleveren. Verder is 's nachts vertrekken oer- en oerstom... en brengt het ook ongeluk.

De meerderheid van de mensen op strand en op de pier, zwaaien en roepen de beste wensen naar het schip toe. Bohairic heeft al een koers klaar en zodra het schip de haven verlaat, verdwijnt het in een wolk schaduwen.

De reis naar Gallivant Cove neemt anderhalve dag in beslag en de kan grotendeels beschreven worden als eng maar saai. Reizen door de Plane of Shadow is eng. De lucht is pikzwart - zonder zon, maan of sterren - en ook al zijn er herkenbare punten in beide realiteiten zijn ze in de Shadowplane maar verdraaide, verschrompelde versies van de echte. Shamanilla noemt ze, "verpeste spiegelbeelden" en iedereen weet wat ze bedoelt. De grote, volle boom waar de phanatons op de Krakenvloot wachtten is in de Shadowplane een angstaanjagend monster geworden. Dertig voet lange takken, met geen enkele blad erop, steken klauwachtig uit de boomstam. Aan vele takken hangen lianen met kleine buidels op het einde. Sam gebruikt zijn verrekijker en huivert - het zijn opgehangen phanatons die van de takken hangen, met de handen om de keel, grijpend naar de wurgende lianen. Niemand weet of ze dood zijn, of alleen een illusie.

De lampen die aan het schip gehangen zijn, ook de magische lampjes, geven ongeveer de helft van hun normale licht... en ook het verlicht gebied lijkt langzamerhand te krimpen. Magische en echte lichten knipperen en fizzelen wanneer iemand ernaar kijkt, en wie zorgen maakt ziet een licht plotseling uitvallen... voordat het met moeite zichzelf weer aansteekt.

Om de zoveel tijd, soms een uur, soms minder, stottert het beeld van de wereld om het schip heen, en wanneer het weer stabiel is - is het schip verplaatst. Na ongeveer een dag, in de buurt van het noordoost hoekje, doemt er een zwarte bergketen op. Deze bergen lijken nog donkerder dan het andere terrein en Bohairic fluistert (iedereen fluistert hier) dat het Darklands zijn... een plek waar de Negative Energy Plane de Shadowplane raakt. Deze gebieden zuigen het leven uit iedereen die ze durven te bewandelen, totdat er alleen maar as overblijft. Boven de bergen vliegt er een zwarte vorm, een Draak - alleen met meer hoorns en uitsteeksels dan een normale draak fijn zou vinden. De Umbral Draak kijkt niet naar het schip en niemand, zelfs Tin niet, durft het uit te dagen.

Op deze manier wordt een reis van vijf of zes dagen in anderhalf afgelegd en wanneer een frisse zoutbries het einde van de rit aankondigt is het geen moment te snel.

*************************************************************************

Gallivant Cove is immens, bijna dertig mijl breed en diep. Overal waar het aan het land aangrenst rijst er een klif uit de zee, hoog en imponerend. Templeton knikt naar Bohairic en laat het anker zakken. Sam kijkt omhoog naar Shamanilla en zegt,

"Waarom geef ik me altijd op voor deze dingen?"

De draakachtige sjamaan leunt aan haar speer en kijkt naar het water. Ze haalt haar schouders op en blaast lucht langzaam uit. Zweet glinstert op de knokkels van de hand waarmee ze haar speer vasthoudt maar of dat nou door de tropenlucht komt of door de mogelijke aanwezigheid van een draakachtige... niemand heeft haar gevraagd wat zij van Emraag vindt. Een hard gekletter achter haar trekt haar aandacht maar niet haar speerpunt - haar zintuigen zijn bovennatuurlijk scherp en ze reageert vaak instinctief. Pas later kan ze situaties analyseren om te bedenken wat haar aandacht trok of haar geruststelde. In dit geval had ze een licht gegiechel van Sam gehoord voordat iets is gevallen - en toen kwam het gekletter.

Bij het luik naar het ruim ligt een bundel rieten en bamboe pijpen - de zeeskirl. De gnoom heeft het alleen naar boven geslepen! Cirkels stof vliegen naar de skirl toe en het vliegt een voet de lucht in; Sam en Shamanilla kijken naar voren en zien Bohairic zwaaien - hij heeft zijn onzichtbare hulpjes riemen omgedaan! De skirl sjoeft over het dek en verdwijnt over de zijkant van het schip; alleen één lange, blokfluitacthige pijp steekt uit over de rand van de zijwand.

"Klaar voor, Sam?" vraagt Bohairic.

***************************************************

Dragon Turtle verleiden met magisch parfum, even slijmen en dan onderhandelt het niet zo slim! Bohairic doet zijn best maar saboteert zichzelf, Tin doet ook haar best om de onderhandelingen spaak te laten lopen, maar het wil niet lukken! Het beest vertrekt, helemaal ingepalmd.

Aanmeren bij een klein piertje, een dino met huidproblemen dient als waakhond.

Deze blijft niet lang leven ;-)

Johan pesten is leuk, maar volgende week speel ik Malbek... en deze komt nog grappiger uit :-)

Het was echt toeval! Ik berekende alles netjes en toen keek ik!

Dat leveltje extra scheelt al veel zeg! Voor de vorige keer heb ik eens klein extraatje gehad voor het spelen van een extra karakter, vorige keer en deze keer heb ik dat niet gehad. Dus die 10 puntjes valt nog te sprokkelen!? :-D 

Met een 10 minuten rust hebben we saves en HP's er bij toch? Of hebben we dan alles erbij behalve extra spreuken?

Dat was zo ongeveer de avond ja :)

Haha, een extra karakter spelen bonus....
Misschien krijg je wel 10XP omdat je backup de doedelzak heeft geregeld ;-)

Part of the team! -> Heeft Sam die (al) gekrgen? ;-)

Misschien heeft Sam de integratie nog niet gehaald. Die is immers telkens zo ver weg, vanaf 500 ft schieten. ;-)