De groep staat bij de twee ijzeren poorten. Hope en Templeton drukken de twee handen op de polsen van de ijzeren aapdemonen. De stompen smelten naadloos op de handen aan en Bohairic kijkt een beetje sip,

"Nystul's zeker... " mompelt hij.

Wanneer de standbeelden weer heel zijn galmt er een gonggeluid door de kamer. Zoals bij alle andere standbeelden, worden deze bijna paranoïde aangekeken voor het geval dat ze gaan bewegen. Deze beelden doen nog steeds hun best om gewoon rare standbeelden te zijn. Hope en Templeton trekken aan de twee grote deuren en ze openen naar binnen, draaiend aan goedgeoliede scharnieren.

Oranjegeel licht vult de kamer van de gang achter de deuren. Links en rechts in de lange hal staan er meer van de ijzeren aapdemon standbeelden. Zoals Bohairic al had gezien, staan er aan elke kant drie beelden. Elk houdt een brandend fakkel omhoog, en staat met het hoofd achterover en de muil open - alsof ze allemaal tegen het plafond schreeuwen.

"Alweer van die aapdemonen?" zegt Sheler.

"Ja," zegt Bohairic, "Slechteriken hebben geen fantasie tegenwoordig."

De vlammen van de fakkels werpen lange schaduwen op de muren die constant in beweging zijn, en het kan geen toeval zijn dat de fakkels op precies de juiste hoogte zijn om schaduwen van de muilen vol scherpe tanden op de muren te krijgen. Aan het einde van de gang glimmen aan de linkerkant twee grote, koperen deuren.

"Dat moet wel de laatste deuren zijn, toch?" zegt Tin-a-Tin.

"Zien we straks wel." zegt Hope, en hij loopt de hal in.

Hij is geen twee stappen van de deur wanneer een oorverdovend gejank uit de eerste twee beelden komt. Het is een vreselijk geluid, schel en angstaanjagend, alsof duizend apen tegelijk gemarteld worden. In een tunnel. Sheler, Bohairic en Templeton deinzen terug en doen hun handen op hun oren. Tin-a-Tin kijkt ongemakkelijk en gluurt de hal in, ogen half dichtgeknepen. Haar mond beweegt maar niemand kan haar verstaan. Hope verduurt het ellende stoïcijns, haalt zijn schouders op, pakt zijn bijl vast, en hakt op de rechter standbeeld. Twee keer slaat hij in op de nek van de standbeeld, en de adamantine bijl snijdt door het ijzer alsof het hout is.

Het geluid van het hoofd op de stenen vloer vallen is wel te horen boven het helse kabaal. Het hoofd breekt een steen met een KLONK en Hope raapt het gelijk met twee handen op. Zijn bijl hangt weer over zijn schouder. Hij loopt vastberaden naar de kamer van de naga en deponeert het schreeuwend hoofd in de lege fontein. Met een kraak breekt de leiding weg onder het gewicht, en het hoofd valt naar beneden.

Het geluid valt langzaam weg, af en toe onderbroken met een KLANG. De andere beeld is stilgevallen, en iedereen luistert met steeds hoger opgetilde wenkbrauwen,
"Auuuu-KLANG-uuuuuuuu-KLING-TOK-uuuuuuuu....klang......klong....klong....tjing...."

"Het gaat helemaal de Underdark in!" zegt Tin-a-Tin, haar mond wijd open.

"Als er hier een Underdark is..." zegt Templeton.

"Volgens mij zijn we nog steeds op het Eiland" zegt Bohairic.

"Nou, ik weet het niet, hoor!" zegt Tin-a-Tin, "Die spiegel was écht eng!"

******************************************************************************

"Nou, iedereen in de hele wereld weet dat we aankomen. Zullen we gewoon lopen, ook al kan ik niet tegen die hoge tonen?" zegt Templeton.

"Misschien kan het wat zachter." zegt Tin-a-Tin, en ze loopt naar de rechter standbeeld,

"Die andere stopte met janken toen Hope wegliep. Volgens mij gaat het alarm af als je dicht in de buurt van een hoofd komt. Of van een standbeeld - dat kan ook..."

Ze gaat aan de slag met haar gouden draad, een stukje krijt, kauwgom, een veer en wat lijkt op een banaan. Vijf minuten later is ze klaar. Niemand durft er wat van te zeggen, maar ze zullen nooit meer hetzelfde naar een banaan kijken.

"Loop langs de rechtermuur en er gaat geen alarm af." zegt ze, trots.

"Goed... ehm... werk, Tin. Je gaat dat toch niet meer eten... gadver!" zegt Sheler met een bleek gezicht.

De groep loopt achter de rij standbeelden die nu volkomen doofstom zijn. Ook de groep heeft moeite om de juiste woorden te vinden.

******************************************************************************

Hope en Tin komen eerst aan bij de koperen deuren. Templeton en Sheler staan achter hen, en Bohairic houdt de meest afstand. Achter hem drijft een nog altijd slapende Timothy op een brancard, die omhoog gehouden wordt door onzichtbare hulpjes van Bohairic.

De deuren zijn imponerend; drie meter hoog, massief, en gegraveerd met scènes uit het Abyss.

"Auw!" zegt Tin, "Is dat zijn...?"

"Straks wordt het die van dat aapbeest, meisje. Ben je d'r klaar voor?" zegt Hope. Hij kijkt snel rond,

"Zijn jullie er klaar voor? "De deuren kan hij verontrustend gemakkelijk opentrekken.

De enorme kamer achter de deuren wordt in de gaten gehouden door vijf standbeelden. Oost en West staan demonische apen in nissen, en elk kijkt naar een vlammende vuurput in het midden van de kamer. Boven elk nis brandt een lege vuurkorf met een oranjerood vlam en zwarte rook hangt bij het hoge plafond. Het plafond, bewerkt met beelden van marteling en enge gezichten, is bijzonder hoog, vijftien meter bij de wanden en bijna twintig in het midden. Aan het einde van de kamer staat een nog grotere standbeeld, één van bijna vier meter. Het heeft de potige lijf van een aap en twee stenen tentakels waar de armen moeten zijn. Tussen de brede schouders steken twee bavianen hoofden uit, elk met dezelfde grimas en slagtanden als de hoofden bij de tempelingang in het oerwoud. De standbeeld kijkt met stille woede neer op de kamer vanaf een podium met twee traptreden. Dit alles was verontrustend genoeg, maar nog zorgwekkender was de man die aan een ketting hing boven het vuurput. Nahwahni.

Hope loopt de kamer in en probeert de hele kamer in zich op te nemen. Op dat moment begint Nahwahni te gillen. Het windas aan de oostelijke muur, waar de ketting begint, draait vanuit zichzelf en de ranger begint met kleine schokken richting de vlammen te zakken.

Hope en Templeton gaan gelijk in beweging wanneer Bohairic roept van de gang,

Met zijn blauwgloeiende ogen ziet hij een lichtgevend wolk verschijnen in de gang. De wolk, een teken van de aanwezigheid van magie, trilt en pulseert, en hij meent patronen in de slierten wolkstof te kunnen onderscheiden. Concentreren aan de patronen doet hem aan de geur en smaak van een spiegel denken - een teken van illusionmagie. Een wolk magie waar niemand staat is ook makkelijk te interpreteren...

"Achter ons! Iets onzichtbaars!"Voordat hij verder kan reageren flitst er een pols Transmutationmagie in het hart van de wolk. De onzichtbare wezen doemt ineens op naast hem en hij kan niets anders doen dan slikken. En dan is het weg... en Timothy ook. Alleen de geur van een sigaar geeft aan wie, of wat, het was.

Na Bohairic zijn waarschuwing is Tin-a-Tin op Templeton zijn schouders gesprongen. Hope en Templeton kijken terug naar de kamer en komen in actie. Nahwahni is al een paar meter dichter bij de vlammen, en hij roept weer om hulp,

"Hak die ketting door - dan vecht ik met jullie mee!"

"Je bent te hoog!" roept Templeton terug, "Wacht even!"

Hope rent naar het windas en Templeton gaat de andere kant op, klaar om over het vuurput te springen. Hope pakt het windas met zijn linkerhand en weet het draaien tegen te houden. Zijn rechterhand heeft zijn enorme bijl in een defensieve houding en hij kijkt naar Templeton. De Genasi roept naar Nahwahni,

"Schommelen! Grote bogen! En loslaten wanneer ik spring!"

Tin mompelt snel een spreukje en vliegt van Templeton zijn schouders af.

"Plan B!" roept ze, en ze snelt naar Nahwahni toe. Halverwege stopt ze plotseling in de lucht.

"De aap hangt hier!" roept ze, en ze gooit een dolk omhoog. Het klettert tegen het plafond, begint terug te vallen, en verschijnt in Tin haar hand.

Bohairic vliegt de kamer binnen, ogen gloeiend, en wijst gelijk naar boven. Hij roept een aantal woorden in een harde stem, en maakt vinger voor vinger een vuist van zijn uitgerekt hand. Hij trekt de vuist langzaam naar beneden, alsof er iets in zit, en werpt de inhoud van de vuist dramatisch op de grond. Niets zichtbaars vliegt uit zijn hand, maar aan het plafond verschijnt Olangru, zijn onzichtbaarheidspreuk tenietgedaan. De Arcane Sight van Bohairic laat hem zien dat meerdere spreuken geannuleerd zijn met zijn dispel-actie.

De demon staat ondersteboven onder het plafond met één hand aan de ketting, en Timothy hangt slap in zijn andere vuist. Hij merkt gelijk wat er gebeurd is en gromt in woede. Kleine, rode ogen vallen op Bohairic en zijn hoofd zinkt tussen zijn schouders in. Hij gooit Timothy de vlammen in en springt van het plafond af!

Sheler verschijnt naast Bohairic en ze creëert een witgloeiende hamer in de lucht voor de demon. De hamer schiet omhoog, recht in het gezicht van Olangru, en spat gelijk uit elkaar met een geluid van heet ijzer in een watertrog. Witte druppels vallen van de vliegend demon af en verdwijnen - en dan staat hij als een gorilla op de grond voor Bo en Sheler. Zijn enorme vuisten zijn zo dik als boomstammen, en zijn achterpoten zijn rood en draakachtig. Kleine, roodgloeiende ogen kijken de twee aan en kwijl sijpelt van zijn dolklange slagtanden.

Sheler en Bohairic vloeken nog steeds allebei over de magiebestendigheid van demonen wanneer Olangru links en rechts met zijn grote vuisten begint te slaan. Bohairic vliegt net op tijd achteruit en de eerste klap komt op zijn schouder terecht in plaats van op zijn hoofd. Sheler laat de klap aankomen en valt de grote vuist aan! Wanneer Olangru haar losschudt heeft hij diepe verwondingen in zijn hand van haar klauwen. Bloed stroomt van Sheler haar neus en lippen, en het is niet duidelijk wie deze eerste ronde gewonnen heeft.

Timothy komt met een klap neer op het ijzeren rooster boven de hete kolen. Hope leunt naar hem toe maar kan het windas nog niet loslaten. Templeton kan niet langer wachten en springt hoog over het vuurput. Nahwahni schommelt nu met grote bogen en de Genasi heeft het perfect getimed. Hope laat het windas los wanneer Templeton Nahwahni opvangt, en vonken vliegen van achter de hendel als de ketting doorgetrokken wordt. Nahwahni valt hard op de stenen vloer, met Templeton achter hem. De Genasi komt op zijn voeten terecht, zoals altijd. Elke waterige vezel in Templeton zijn lijf wil terugdeinzen voor het vuur, maar toch blijft hij aan de rand van de put staan. Hij gaat op zijn zij liggen en reikt naar beneden, in het vuur! Hope hakt de ketting om Nahwahni door met zijn bijl terwijl Templeton Timothy uit het vuur trekt.Bohairic zwaait naar Templeton en vier rollen papier verschijnen naast zijn voeten. Het papier vliegt omhoog van de rollen af en verdwijnt, en zodra de Genasi weer zichtbaar is staat hij weer rechtop!

"Papier? Bohairic zal weer bezig zijn geweest..." mompelt Templeton, en hij schudt zijn schilden van zijn schouders naar zijn handen toe.

De hoge stem van Tin-a-Tin vult de kamer. Ze daagt de demon uit, maar het is alsof elk woord dat ze oppert resonerend in de lucht blijft hangen. Als ze klaar is smelt al het geluid samen om de oren van Olangru, en zijn vacht staat recht overeind als de woorden door hem heen galmen. Hij schudt het effect van zich af en spuugt op de grond.

"Wacht je beurt, halfling!"

"Deze keer ben ik aan de beurt!" zegt Tin, ook al blijft ze op een veilige afstand. Ze gooit een dolk en het scheurt langs de demon zijn been. Op het moment van contact maakt Tin haar touwtrekbeweging met haar werphand. Ze roept gelijk,
"Geen spreuken!"

Dat de demonische gorilla geen extra beschermspreuken actief heeft geeft Bohairic hoop. Hij besluit een gokje te wagen en maakt schrijfbewegingen met de voet van zijn staf. Dezelfde tekens vormen simultaan op de grond onder Olangru zijn poten en vuisten, en de vloer daar bladert af alsof het perkament is. Bij de derde rune slaat Bohairic op de grond met zijn staf en een knal weergalmt door de onheilige tempel. De knal doet Olangru zijn oren bloeden en het enorme beest valt op de grond. Hij komt omhoog, op zijn knokkels, en schudt langzaam zijn hoofd. Zijn ogen hebben nog een wazig blik en zijn tong hangt slap uit zijn mond. De helden kunnen bijna hun geluk niet geloven.

Hope heeft eindelijk het windas los kunnen laten en heeft zijn overgrote bijl klaar. Hij bekijkt de duizelige demon en een blik van blije verwachting verschijnt op zijn gezicht. Links en rechts van Olangru vallen Bohairic en Sheler met spreuken aan. Zijn link met het Abyss houdt de gloeiende hamer van Sheler weer tegen, maar een pluizige bal van stoffig oud papier zuigt rood getinte water uit zijn open mond en tranen uit zijn ogen. Hope is klaar om het laatste slag te slaan wanneer een lange huil van achter hem maakt de haren op zijn nek overeind gaan staan. Hij draait zich snel om, net op tijd om zware stenen tentakels van zijn hoofd weg te slaan. De grote standbeeld van Demogorgen leeft!

Een brandende pijn in de benen herinnert Hope aan het feit dat het beeld vier tentakels heeft! Hij rukt zijn voet vrij voordat het hem vast kan pakken, en stapt achteruit. De huid waar de tentakels hem hebben geraakt is rood en opgezwollen, met zwarte putjes waar rook uitkomt.

"Gadver! Net op tijd weg uit die houdgreep, jongen. En het geeft mij ook een idee..."

De rest moeten in Hope vertrouwen om de nieuwe dreiging nog even bezig te houden. Templeton kijkt nog even dat Timothy en Nahwahni zo veilig mogelijk zijn, en springt op de duizelige Olangru af. Hij komt laag aan, en zo hard dat hij het 800 pond beest omver gooit. Donker bloed sproeit uit zes diepe wonden, maar stelpt snel. Olangru komt weer op zijn knokkels en schudt zijn hoofd. Pijlen van Tin-a-Tin vliegen naar beneden en prikken in Olangru zijn schouder. Hij kijkt verbaasd, en Tin roept vanuit de lucht,

"Hij kan niet meer onzichtbaar worden! Maak hem af! SNEL!"

Bohairic en Sheler schieten energie op de demon, maar het is niet genoeg om hem neer te krijgen. Hij komt met een brul volledig overeind. Hij schudt zijn hoofd en slierten bloed en kwijl slingeren uit zijn mond. Woede schijnt uit zijn ogen en hij verdwijnt met een zachte pop. Een tweede pop deponeert hem op het podium en hij reikt naar de kettingen boven het vuur. De zware ijzeren ketting vliegt naar zijn hand en hij springt de lucht in. Hij vangt de ketting in de lucht en maakt een halve cirkel om de kamer. Tijdens een versnelde vlucht knuppelt hij zowel Templeton als Hope neer met zijn grote vuisten, om weer op het podium neer te dalen. Hij brult weer, en zwaait met zijn vuisten. Zijn wonden zijn weer open, en bloed druppelt op de vloer om hem heen.

Zijn gebrul wordt beantwoord met het oorverdovende gejank van de twee hoofden van het levende standbeeld, en iedereen moet weer vechten om hun gedachtes te ordenen. Hope komt weer overeind en loopt op Olangru af, zijn bijl in één hand en een fles in de andere. Het tweehoofdige standbeeld aan zijn linkerkant probeert hem tegen te houden met alle vier tentakels, maar hij rolt onder de aanval en gooit het flesje op het linkergezicht af. Het glas breekt en rook stroomt van putjes in de steen als een bijtende vloeistof het standbeeld te lijf gaat. Hope negeert alles behalve Olangru en de demon stelt hem geen teleur. De twee rennen naar elkaar toe, maar de demon onderschat zijn tegenstander. Hope zijn bijl lijkt onhandig, maar het is licht en Hope heeft er maanden mee geoefend. Zodra hij ziet dat Olangru op volle snelheid komt, stopt hij meteen, en zijn armen halen de bijl van links naar rechts. Een zilveren flits is het laatste dat de demon ziet.

Wanneer geen dramatische dingen gebeuren op het moment van Olangru zijn dood wordt de standbeeld het middelpunt van de aandacht. Op dat moment herkent Bohairic het voor wat het is; een Lemorian Golem, gesmeed in de diepe vuurputten van de Prins der Demonen, Demogorgon. Toen hij onderweg naar Sasserine was, had hij gesprekken van de mysterieuze passagiers kunnen afluisteren. Passagiers die opgehaald werden door de Kraken Society! Die spraken over Lemorian Golems - en zeiden dat ze vaak een focus waren voor onheilige rituelen, en tegelijk verdedigers van hun vuile tempels.

Waarschijnlijk is dit ding de baas van Olangru, en niet andersom. Ook is het waarschijnlijk de bron van de onnatuurlijke mist in dit gebied.

"We moeten het vernietigen!" roept Bohairic.

"Heh-heh!" roepen Templeton, Hope, Sheler en Tin-a-Tin als één.

De vijf benaderen elkaar en omcirkelen de Golem. Bohairic en Tin-a-Tin vliegen voorzichtig dichterbij, terwijl Sheler aan de andere kant van het vuur blijft. Hope en Templeton zorgen dat het ding tussen hen in staat, maken oogcontact met elkaar, knikken simultaan, en vallen aan!

De stenen tentakels kunnen sneller bewegen dan je zou verwachten, maar daar hebben de twee ervaren krijgers geen last van. Ze weten dat contact met de dingen te vermijden is, en doen het elk op hun eigen manier. Hope mept twee tentakels uit zijn weg, rolt onder ze wanneer ze terugkomen, en hakt in op het lijf van het golem. Templeton springt tegelijk recht op het golem af, over het vuur heen, en laat zijn twee schilden de hoog-en-laag-aanvallen van de andere twee tentakels opvangen. Hij komt neer op het moment dat Hope op de voorkant van het golem aanvalt, en schraapt diepe groeven in de rug van het ding. Stukken steen vliegen hen beide om de oren, en de twee hoofden schreeuwen in razernij.

Tin zweeft buiten bereik en haalt dolken uit drie verschillende plekken. Ze werpt de drie dolken vaardig naar beneden, maar ze kaatsen alle drie van de nek van het linkerhoofd af - desondanks het flits bij haar polsen. Bohairic zwaait in de lucht voor hem, en voor hem verschijnen een rol papier, een ganzenveer en een inktpotje. Het veertje vliegt het inktpotje in, en schetst in een paar seconden een tekening van het golem. De tekening geeft ook de aan hoe het ding beschermd is.

"Interessant..." zegt hij, en hij opent zijn aanval met vijf gloeiende magische pijlen. De pijlen vliegen eerst richting Olangru, en de eerste verdwijnt in zijn schedel. Botscherven maken het gelijk duidelijk dat hij inderdaad niet leeft, en de andere vier pijlen veranderen gelijk van richting om één voor één stukken steen uit het golem te slaan. Sheler schiet vervolgens gloeiende ballen licht uit een lichtkransje om haar hoofd en ook deze laten schroeiplekken achter op het stenen lijf van het golem.

Het golem focust de aandacht op Templeton en valt met alle vier tentakels aan. Keer op keer kaatsen botbrekende slagen van zijn schilden af; vonken vliegen alle kanten op en een geluid van een gong die van een berg afrolt vult de tempel... en dan vallen er stiltes tussen de aanvallen in. Steen valt op steen en achter het golem wordt Hope weer zichtbaar over alle vlammen en vonken. Hij heeft al twee tentakels afgehakt en zijn adamantine bijl zinkt diep in de derde schouder van het monster.

"Hufter!" roept Templeton, "Laat er wat voor mij over!"

"NU!!!" roept Hope, en hij hakt de laatste tentakel eraf. Templeton springt meteen uit zijn gordeldierhouding en duwt zijn schildspiesen in de buik van het golem. Het ding valt uiteen en geen van beide kan zeggen wie de fatale slag heeft uitgedeeld.

Die golem was erg mooi gemaakt! :-)

Je kunt hem nu meenemen naar school er er wat zuur over heen gooien XD

sisssss

Ik vond mijn zeewierhondjes mooier :-)

Daar zat misschien ook meer tijd in?

Het was wel een hufterig typetje trouwens....
Ben benieuwd wat we nu nog gaan beleven. Of we ongestoord aan de verdediging kunnen werken of dat er weer zo'n dreadfull character mijn zielsrust probeert te verstoren...

Dank dat we ook nog een teleport met timothy moeten gaan doen naar een of andere temple. Is er niet een temple waar hij vandaan komt? Daar willen ze hem vast wel helpen.

omslachtig allemaal :D

Bohairic heeft nog een lijk in zijn haversack, dus die is er wel voor om deze netjes ergens af te leveren voordat er niet zo veel meer van over is...
Die lijklucht is er toch al bijna niet uit te krijgen ;-)

Lever hem af in Tanaroa - ze kunnen daar wel wat mee. De rest van zijn familie is er toch niet meer.
Gaan jullie terug naar Farshore per teleport of gewoon lopend? Je zou onderweg ook wat kunnen regelen.